Του Παναγιώτη Λάμψια
Η δοκιμασία του ...
πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε, πέραν των άλλων, τις δυσκολίες που έχει να επιβάλει τη γραμμή του ακόμη και σε υπουργούς του.
Αν οι αντιρρήσεις του κόμματος είναι έως έναν βαθμό ανεκτές δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο για μέλη της κυβέρνησης και αποτελεί παραδοξότητα η ανοχή τους. Εκ του ρόλου τους οι υπουργοί δεν μπορούν να έχουν τόσο και τόσες θεμελιώδεις διαφορές με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής και να μένουν στις θέσεις τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ποιος θα κληθεί να υλοποιήσει την κυβερνητική πολιτική αν όχι οι υπουργοί και πώς θα γίνει αυτό όταν εκ προοιμίου έχουν ριζικά αντίθετες απόψεις και μάλιστα εκφρασμένες δημοσίως; Πάνω από πέντε μέλη της κυβέρνησης διατύπωσαν ακραίες θέσεις που αντιστρατεύονται πλήρως την προσπάθεια προσέγγισης της κυβέρνησης με τους δανειστές αν πιστέψουμε τα όσα δηλώνουν αρμοδίως από το Μαξίμου.
Η ήττα του κ. Τσίπρα σε αυτή την κομματική συνεδρίαση δεν ήταν αριθμητική καθώς κατάφερε να περάσει η δική του εισήγηση έστω και με μικρή πλειοψηφία αλλά υπέστη πλήγμα στο ηγετικό του προφίλ. Δεν νοείται πρωθυπουργός τεσσάρων μηνών να υφίσταται τέτοια αμφισβήτηση ακόμη και από υπουργούς του και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη, μεταξύ των οποίων και η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία κλιμακώνει την ένταση στις σχέσεις της με τον κ. Τσίπρα. Ολοι αυτοί ούτε λίγο ούτε πολύ του υπέδειξαν να μην πάει σε συμφωνία με τους δανειστές και να επιλέξει τη ρήξη και το χάος που θα επιφέρει.
Το χειρότερο όμως δεν είναι τι είπαν και τι λένε καθημερινώς οι ακραίοι αλλά το γεγονός ότι και το κείμενο της πλειοψηφίας, καθώς και η ομιλία του κ. Τσίπρα, πέρα από τις σκόπιμες ασάφειες, κινήθηκαν περίπου στο ίδιο πνεύμα με μια φρασεολογία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα αν η κυβέρνηση θέλει και επιδιώκει ειλικρινώς μια κάποια συμφωνία.
Οι δήθεν αγέρωχες διατυπώσεις είναι προφανώς σε άλλο μήκος κύματος από την αναγγελλόμενη ρεαλιστική στροφή, εκτός και αν όλα είναι ένα ψέμα και οδεύουμε με ταχύτητα προς το μοιραίο. Η αλόγιστη σπατάλη χρόνου και πολιτικού κεφαλαίου εκ μέρους του πρωθυπουργού δεν ήταν η καλύτερη επιλογή και τώρα ήλθε η στιγμή του λογαριασμού.