Η κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» μας έφερε πράγματι για...
πρώτη φορά μπροστά σε διλήμματα και καταστάσεις που δεν είχαμε ποτέ αντιμετωπίσει στα σαράντα και πλέον χρόνια της μεταπολίτευσης. Πρώτη φορά έχουμε μια υπερτροφική κυβέρνηση με τόσους υπουργούς χωρίς αντικείμενο εργασίας που περιφέρονται επιδεικνύοντας την άγνοιά τους στα κανάλια, αλληλοδιαψευδόμενοι και συνεπικουρούμενοι από συζύγους, εξαδέλφια και φιλενάδες ων ουκ έστιν αριθμός. Υπουργούς με προφανή ασυμβίβαστα και θεσμικούς παράγοντες με εκκρεμότητες εκατομμυρίων για φοροδιαφυγή. Χωρίς να τρέχει τίποτα.
Πρώτη φορά έχουμε πρόεδρο της Βουλής με τόσο ξεδιάντροπα κομματική και αντιδεοντολογική συμπεριφορά, που έχει κάνει το κανάλι της Βουλής τσιφλίκι της. Χωρίς να τρέχει τίποτα.
Πρώτη φορά έχουμε κυβέρνηση η οποία χαρίζει και μάλιστα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου κάποιες δεκάδες εκατομμύρια σε μεγαλοπαράγοντα μόνο και μόνο για να συνοδέψει τον πρωθυπουργό στο επόμενο ταξίδι του. Χωρίς να τρέχει τίποτα.
Πρώτη φορά έχουμε κυβέρνηση με τέτοιο κόλλημα στην επικοινωνία, να βαφτίζει το κρέας ψάρι και την τρόικα θεσμούς χωρίς να τρέχει τίποτα. Πρώτη φορά έχουμε κυβέρνηση που συνδιαλέγεται και αποφυλακίζει τρομοκράτες με «φωτογραφική» διάταξη. Χωρίς να τρέχει τίποτα.
Πρώτη φορά έχουμε υπουργό να ομολογεί την ανικανότητά του να δράσει, να διαφωνεί ανοικτά με την κυβερνητική πολιτική, να προειδοποιεί ότι θα θρηνήσουμε νεκρό, να εγκαλεί τον ίδιο τον πρωθυπουργό για αναποφασιστικότητα και παρ' όλα αυτά να παραμένει στη θέση του. Χωρίς να τρέχει τίποτα.
Ακόμα σοβαρότερα, για πρώτη φορά η χώρα βρίσκεται σε τέτοια παρατεταμένη αβεβαιότητα σε σχέση με κορυφαίες στρατηγικές επιλογές που έχουν να κάνουν με τη θέση της στην Ευρώπη.
Για πρώτη φορά μπαίνουν διλήμματα για το αν θα πληρώσουμε μισθούς ή τις υποχρεώσεις μας στους εταίρους - για το αν θα κηρύξουμε χρεοκοπία δηλαδή.
Για πρώτη φορά η οικονομία μπαίνει σε ύφεση σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας σχεδόν από επιλογή. Επειδή η κυβέρνηση πιστεύει σε μια απροσδιόριστη «πολιτική διαπραγμάτευση», είναι ανίκανη να επεξεργαστεί συγκεκριμένα μέτρα και το μόνο που τη νοιάζει είναι η εκλογική της πελατεία.
Για πρώτη φορά, τέλος, έχουμε ρητή υιοθέτηση του ιδεολογικού σκοταδισμού, με τον υπουργό Παιδείας να χαρακτηρίζει «ρετσινιά» την αριστεία. Χωρίς να μας εξηγεί πού και πότε στην Παιδεία δεν επιβραβεύονται οι άριστοι. Πού και πότε η Παιδεία δεν ήταν μέσο κοινωνικής καταξίωσης; Πού και πότε υπήρξε ανθρώπινη κοινωνία που δεν προόδευε μέσα από την επιβράβευση των αρίστων, κοινωνία που δεν αποζητούσε την αριστεία στις επιστήμες, στην επιχειρηματικότητα, στη διοίκηση; Πού και πότε η ισοπέδωση δεν ήταν ο πιο σίγουρος δρόμος για τον ολοκληρωτισμό και την τυραννία;