Μέχρι και κωμικοτραγικές...
μπορούν να χαρακτηριστούν οι εξελίξεις γύρω από τη ΔΕΗ. Δύο 24ωρα μετά την ανοιχτόχερη αύξηση κατά 8% έως 10% των αποδοχών εργαζομένων στην Επιχείρηση και την αδυναμία ή απροθυμία της κυβέρνησης να παρέμβει, ο πρωταγωνιστής της προκλητικής αυτής ρύθμισης υποχρεώθηκε σε παραίτηση για παλαιότερες ανάλογες πρωτοβουλίες του, οι οποίες πλέον τον οδηγούν στο εδώλιο για απιστία κατά της εταιρείας σε βαθμό κακουργήματος.
Το συνολικό ποσό εκείνης της παρέμβασης του Α. Ζερβού στα μισθολογικά εργαζομένων της ΔΕΗ ήταν συγκριτικά ασήμαντο, αλλά η πράξη του είχε προκαλέσει και τότε ευρύτατες αντιδράσεις, διότι, εκτός των άλλων, αφορούσε υψηλόμισθα στελέχη της επιχείρησης. Και μένει να δούμε τι θα γίνει τώρα με την τελευταία του συμβολή στα μισθολογικά των μέχρι χθες υπαλλήλων του.
Ωστόσο, εκείνο που αυτή τη στιγμή ενδιαφέρει είναι η στάση της κυβέρνησης έναντι του προβλήματος που ανέκυψε και αν και τι σκοπεύει να κάνει έτσι ώστε να εκλείψουν αυταπόδεικτα προκλητικές εκδηλώσεις ορισμένων συνδικαλιστών απέναντι σε μια κοινωνία, για την οποία η ίδια η κυβέρνηση έχει αποφανθεί ότι βιώνει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση.
Όταν η ανεργία βρίσκεται στο 25,8%, όταν οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί αλλεπάλληλες περικοπές των συντάξεών τους και όταν οι εργαζόμενοι έχουν υποχρεωθεί σε διαδοχικές μειώσεις των αποδοχών τους, το λιγότερο που οφείλει μια κυβέρνηση, η οποία αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα και φιλοδοξεί να το εκφράζει, είναι να στείλει προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι «δύο ταχυτήτων» και ότι δεν νοείται οι ευνοημένοι εξ αυτών να είναι οι εξαρτημένοι εργασιακά, άμεσα ή έμμεσα, από το Δημόσιο.
Οι κυβερνώντες, όποιοι κι αν είναι, οφείλουν να έχουν πάντα κατά νου τη γυναίκα του Καίσαρα.