Δύσκολη η χθεσινή μέρα. Και το...
χειρότερο, απ' αυτές που προμηνύουν ότι τα δυσκολότερα είναι μπροστά. Διότι εκείνο το οποίο καταγράφηκε ως προς τις διαθέσεις και των δύο πλευρών κάθε άλλο παρά προδιαθέτει αισιόδοξα για το μέλλον. Η ψυχρή αξιολόγηση των δεδομένων αποδεικνύει ότι διαμορφώνεται σκηνικό ρήξης.
Είχε διαφανεί προς στιγμήν ότι η εγκατάλειψη του αιτήματος για κούρεμα του χρέους θα διευκόλυνε την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης στα υπόλοιπα και συγκεκριμένα στο θέμα της τρόικας και του Μνημονίου. Αλλά οι προσδοκίες διαψεύστηκαν.
Και οι δύο πλευρές, τόσο η ελληνική όσο και η γερμανική, εμμένουν αμετακίνητα στις θέσεις τους. Εμείς αρνιόμαστε ό,τι ίσχυσε μέχρι τώρα, οι άλλοι (και όχι μόνο οι Γερμανοί) ζητούν να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας.
Ωστόσο, τα περιθώρια προσεγγίσεων δεν έχουν εξαντληθεί. Με εκατέρωθεν καλή θέληση είναι δυνατή η εξεύρεση μιας φόρμουλας που να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. Αλλά με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει και η απαραίτητη χρονική άνεση για την επίτευξη αυτής της προσέγγισης.
Διότι το κρίσιμο στοιχείο της διαπραγμάτευσης είναι αν και σε ποιο βαθμό είμαστε σε θέση να πείσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουμε ως αντίβαρο στις μνημονιακές δεσμεύσεις μας είναι αρκούντως αποτελεσματικές.
Αλλά το πρόγραμμα δεν υπάρχει ακόμη. Και η διαμόρφωση και εφαρμογή του δεν είναι υπόθεση ημερών. Η απλή διαβεβαίωσή μας ότι θα φανούμε συνεπείς προφανώς δεν αρκεί. Κι εδώ είναι που θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια, ώστε να εξευρεθεί κάποια ρύθμιση που θα δώσει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα ν' αποδείξει τις καλές της προθέσεις. Γιατί εκείνο που πάση θυσία πρέπει ν' αποφευχθεί είναι το αδιέξοδο.