Αναμενόμενο ήταν ότι...
θα συνέβαινε. Δεν έχει υπάρξει, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, προεκλογική περίοδος που να μη συνοδεύτηκε από δυσλειτουργία ή ακόμη και αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, καθώς και από απροθυμία των πολιτών να ανταποκριθούν στις φορολογικές και τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους. Και είναι απλό το γιατί. Οι προεκλογικές υποσχέσεις δημιουργούν προσδοκίες, από τις οποίες πολλοί είναι εκείνοι που, θέλοντας να επωφεληθούν, απέφυγαν να πάνε στο ταμείο.
Αλλά αυτή η εκλογική αναμέτρηση διαφέρει από τις προηγούμενες. Και το ίδιο διαφέρουν και οι συνέπειές της. Διότι αυτήν τη φορά τα ποσά που προβλεπόταν να εισπραχθούν αλλά δεν εισπράχθηκαν προκαλούν δημοσιονομικά προβλήματα, που θα τα βρει στον δρόμο της η όποια κυβέρνηση προκύψει από τη μεθαυριανή εκλογική διαδικασία.
Μια χαρά εξελισσόταν η πορεία των εσόδων, το 2014 αναμενόταν να κλείσει με πρωτογενές πλεόνασμα υψηλότερο του προβλεπόμενου και για το 2015 οι προσδοκίες ήταν ακόμη μεγαλύτερες και το επιχείρημα της κυβέρνησης στην τρόικα ήταν πως οι προβλέψεις της για το φετινό έλλειμμα ήταν υπερβολικές.
Αλλά τότε προέκυψαν οι εκλογές και μαζί τους και η παραδοσιακή «στάση πληρωμών» φορολογουμένων και ασφαλισμένων. Ακόμη και οι ευρισκόμενες σε εξέλιξη ρυθμίσεις των 100 δόσεων επηρεάστηκαν σε βαθμό ώστε να έχουν μειωθεί στο 10% ή, στην καλύτερη περίπτωση, στο 30% στον πριν από την προσδοκία των εκλογών ημερήσιο απολογισμό τους.
Ετσι το 2014 έκλεισε με έλλειμμα 2 δισ. σε σχέση με τα προβλεπόμενα έσοδα και το 2015 ξεκίνησε με αντίστοιχο έλλειμμα 1,5 δισ. Και προφανώς δεν αποτυπώνεται με τους αριθμούς αυτούς η ζημιά που έχει προκληθεί. Θα υπάρξει και συνέχεια. Που ας ευχηθούμε να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένη.