Ένα είναι βέβαιο. Η σκόπιμα...
καλλιεργούμενη εκλογολογία δεν ήταν δυνατόν να παραταθεί άλλο. Και, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν λύση η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες την ώρα που η χώρα δίνει τη διπλή και κρίσιμη μάχη της απεμπλοκής από το Μνημόνιο και της διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους και μάλιστα υπό προϋποθέσεις που διαγράφονται όλο και ευνοϊκότερες.
Αλλά ο κίνδυνος απετράπη. Η ψήφος εμπιστοσύνης, που αναμένεται ότι θα λάβει η κυβέρνηση την επόμενη βδομάδα, προσδιορίζει την εκλογική αναμέτρηση, αν δεν εξασφαλιστούν οι 180, για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου.
Και έως τότε προφητείες, προγνωστικά και εκτιμήσεις χάνουν το όποιο στοιχείο της επικαιρότητας και οι ασχολούμενοι με πιθανές ημερομηνίες και αιφνιδιασμούς κατακτούν δικαιωματικά τον χαρακτηρισμό του γραφικού. Επιεικώς.
Αλλά στην πολιτική όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Και η χθεσινή, καθαρά πολιτική κίνηση θα κριθεί από το αν και κατά πόσο θα αποδειχθεί ικανή η κυβέρνηση να αξιοποιήσει το επόμενο πεντάμηνο και να επιτύχει τους δρομολογημένους από την ίδια στόχους. Αυτό και μόνο αυτό θα καθορίσει και την «επόμενη μέρα».
Και η απεμπλοκή από το Μνημόνιο είναι δυνατή, αλλά και η ρύθμιση του χρέους με ευνοϊκούς όρους είναι εφικτή. Και, ας μη γελιόμαστε, η κίνηση του κεντρικού τραπεζίτη να ενισχύσει τη ρευστότητα της οικονομίας μας δεν θα είναι η μοναδική στον χώρο της Ευρωζώνης που μπορούμε να προσβλέπουμε.
Εναπόκειται, κατά συνέπεια, στην ηγεσία της κυβέρνησης να συσπειρώσει τις δυνάμεις της, να σχεδιάσει τις κινήσεις της, να προγραμματίσει τις πρωτοβουλίες της και να αποφύγει, φυσικά, αστοχίες και γκάφες. Αν τα καταφέρει, τότε ίσως και να μην την απασχολεί τον Φεβρουάριο αν θα συγκεντρωθούν οι 180 ή όχι.