Τελικά μόνο υπερβολή δεν ...
είναι πως (σχεδόν) όποια πέτρα και να σηκώσεις στον στενό αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κάποιο σκάνδαλο θα βρεις από κάτω. Και, φυσικά, δεν θα ήταν δυνατό να αποτελέσει η ΠΑΣΕΓΕΣ εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Το αντίθετο μάλιστα. Μέχρι και στην πρωτοπορία της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος δικαιούται να περιληφθεί.
Τα στοιχεία από το πόρισμα των ελεγκτών του Γενικού Λογιστηρίου που φέρνει στη δημοσιότητα το «Εθνος» είναι συγκλονιστικά, αφού ο όρος που απεικονίζει με τον παραστατικότερο δυνατό τρόπο την οικονομική διαχείριση από το 2001 μέχρι το 2011 είναι αυτός της «λεηλασίας». Και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης η ίδια πρακτική συνεχίστηκε από τους διοικούντες την οργάνωση.
Ωστόσο, το εξοργιστικότερο απ' όλα είναι η επιχειρηματολογία την οποία παραθέτουν αμυνόμενοι οι διοικούντες (και ιδιαίτερα ο πρόεδρος) την ΠΑΣΕΓΕΣ στα όσα σοβαρότατα τους καταμαρτυρούνται.
Διότι και μόνο ότι βρίσκει το θράσος να ισχυριστεί πως οι σπατάλες «δεν γίνονταν με χρήματα του Δημοσίου, αλλά των αγροτών» και πως «όλες οι δαπάνες είχαν εγκριθεί ομόφωνα από τις γενικές συνελεύσεις» αποδεικνύει τη νοοτροπία με την οποία ενεργούσαν όλα αυτά τα χρόνια άνθρωποι που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν το γενικότερο συμφέρον.
Γι' αυτό και οι κυρώσεις θα πρέπει να είναι οι αυστηρότερες δυνατές και οι νομοθέτες ίσως θα πρέπει να φροντίσουν και για ακόμη αυστηρότερες για όσους θελήσουν να επιδοθούν μελλοντικά σε ανάλογες πρακτικές. Κάποτε σ' αυτόν τον τόπο θα πρέπει να καταστεί απόλυτα σαφές πως η ιδιοποίηση έστω και ενός ευρώ από το δημόσιο ταμείο αποτελεί ασυγχώρητο έγκλημα