Η πρόθεση της κυβέρνησης να...
διεκδικήσει από την τρόικα φορολογικές ελαφρύνσεις είναι δεδομένη και επανειλημμένα διακηρυγμένη.
Έχει δημοσιοποιηθεί μάλιστα και ποιες ακριβώς θα είναι αυτές. Και, κατά γενική εκτίμηση, οι πιθανότητες να γίνουν δεκτές οι προτάσεις της αυξήθηκαν αισθητά από το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Στην Ευρώπη η απαίτηση για πολιτικές που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Αυτή τη φορά είναι ο Μάριο Ντράγκι, ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που υπογράμμισε την ανάγκη να προωθηθούν αναπτυξιακές πολιτικές και επανέλαβε και τη δέσμευση της ΕΚΤ να προχωρήσει σ' ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Κάλεσε και τις χώρες της ευρωζώνης να μειώσουν τους φόρους και να συνεχίσουν τη δημοσιονομική προσαρμογή με μέτρα φιλικά στην ανάπτυξη.
Και αναφέρθηκε ειδικά και στην Ελλάδα. Έμμεσα είναι η αλήθεια, αλλά με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση ότι εννοούσε εμάς.
Διότι ποια άλλη χώρα αν όχι η δική μας είναι δυνατόν να κατέχει τα πρωτεία με την υψηλότερη φορολογία στον κόσμο;
Αν και τα εύσημα για το «επίτευγμα» ανήκουν και στους εκπροσώπους των δανειστών μας, αφού αυτοί μας την επέβαλαν.
Αλλά είναι πια η ώρα να γυρίσουμε σελίδα. Και η διαπραγμάτευση του Σεπτεμβρίου κρύβει κι αυτόν τον συμβολισμό.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να καταγράψει την πρώτη εδώ και χρόνια φορολογική υποχώρηση στον χώρο της ευρωζώνης και να σηματοδοτήσει έτσι το πέρασμα από τη φάση της ασφυκτικής δημοσιονομικής λιτότητας στη φάση των αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.
Και να θέσουμε και τις βάσεις για να χάσουμε κάποια στιγμή το παγκόσμιο ρεκόρ υπερφορολόγησης.