Στα 40 χρόνια της...
μεταπολίτευσης αυτό που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν το δίπολο Δεξιάς – Αριστεράς, όπως τουλάχιστον σχηματοποιήθηκε με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Τα πάντα κινήθηκαν γύρω από αυτό το σχήμα που είχε πολλές εξάρσεις και πολλές εντάσεις οι οποίες «πριμοδοτήθηκαν» από τον Εμφύλιο πόλεμο και τον εθνικό διχασμό που κράτησε δεκαετίες. Η διχαστική θεωρία των "δυο κόσμων" του Λαλιώτη.
«Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Με τέτοια ψευτοδιλήμματα έκανε καριέρα ο Ανδρέας Παπανδρέου και στις δύο περιόδους που κυβέρνησε (1981 – 1989 και από το 1993 κι έπειτα). Και με κάτι τέτοια πασοκικά τεχνάσματα η ΝΔ ήταν πάντα από κάτω, ακόμη και αν δεν είχε καμιά σχέση με τα όσα έγιναν τα ταραγμένα χρόνια μετά τον Εμφύλιο.
Η ΝΔ ήταν αυτή που έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη, που επιχείρησε να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον λαϊκισμό και το κομματικό κράτος. Αν και δεν τα κατάφερε καλά, εντούτοις στη Νέα Δημοκρατία οφείλονται πολλά από τα στοιχεία που έκαναν αυτή τη χώρα να προοδεύσει.
Κι όμως, η ΝΔ ήταν πάντα η «ουρά» του ΠΑΣΟΚ, η μονίμως ηττημένη με κάποια μόνο σημάδια αναλαμπής.
Εκτός από την περίοδο της ηγεμονίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όλα τα υπόλοιπα χρόνια κουμάντο στη χώρα έκανε το ΠΑΣΟΚ… και είδαμε ασφαλώς τα αποτελέσματα. Ορισμένα γεγονότα έχουν σημασία να υπενθυμιστούν για να φτάσουμε στο σήμερα.
Την περασμένη Κυριακή ο Σταύρος Ψυχάρης έγραψε στο Βήμα ότι ουσιαστικά ο "εθνάρχης" Κωνσταντίνος Καραμανλής «θυσίασε» τη ΝΔ προκειμένου να αποσπάσει τις 180 ψήφους που χρειαζόταν για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάνοντας διεύρυνση προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.
Παίρνοντας μαζί του ακόμη και τον Μητσοτάκη, που είδαμε που κατάντησε αργότερα τη ΝΔ. Και για να ανταμείψει την υπακοή του έκανε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη και όχι τον Ευάρωφ Αβέρωφ με αποτέλεσμα να ανοίξει διάπλατος ο δρόμος της εξουσίας στον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ το 1981.
Βεβαίως, εκείνη την περίοδο ο λαϊκισμός της «Αλλαγής» σάρωνε τα πάντα, οπότε δεν υπήρχαν και πολλά να διασωθούν για τη ΝΔ η οποία έκανε πολλά χρόνια να σηκώσει κεφάλι.
Έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να ξαναέρθει στην εξουσία με ένα ΠΑΣΟΚ όμως που όχι μόνο δεν είχε πεθάνει αλλά αντίθετα περίμενε τη ρεβάνς. Και με έναν Μητσοτάκη που έκανε τα πάντα για να ξαναπαραδώσει την εξουσία στον λαϊκισμό. Πέρασαν άλλα δέκα χρόνια προκειμένου να επανακάμψει η ΝΔ, αφού πρώτα ζήσαμε τον "εκσυγχρονισμό" του Σημίτη με την ένταξη στην ΟΝΕ και κυρίως με όλα τα λαμόγια που έφαγαν με χρυσά κουτάλια.
Μετά ήρθε η ώρα του Κώστα Καραμανλή ο οποίος λόγω ονόματος κατάφερε να μείνει στην εξουσία με νύχια και με δόντια πέντε χρόνια. Αλλά έκανε όλα τα λάθη που θα μπορούσε με αποτέλεσμα ξανά το ΠΑΣΟΚ να πάρει την εκδίκησή του με τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ και την μαμά του το 2009. Το ΠΑΣΟΚ όπως πάντα ήταν εκεί, ισχυρό και πάντα με τη γνωστή δόση λαϊκισμού συνδεδεμένη με τη διαπλοκή με τα μέσα ενημέρωσης και διάφορους επιχειρηματίες.
Όσο για τη ΝΔ; Πεθαμένη ξανά, διαιρεμένη και στα μετόπισθεν. Έπρεπε να έρθει ένας «ξένος», ένας παρίας της πολιτικής όπως θέλησαν κάποιοι να τον κάνουν, για να ξανακάνει δυνατή τη ΝΔ.
Ο Αντώνης Σαμαράς παρέλαβε ένα κόμμα διαλυμένο, με τις φατρίες και τις οικογένειες να κάνουν κουμάντο. Και με μια οικονομική κρίση που δεν είχε γνωρίσει ποτέ άλλοτε ο τόπος.
Τώρα, όμως, χάρις στον Σαμαρά η ΝΔ είναι από πάνω ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι διαλυμένο, ανύπαρκτο. Και μπορεί ο Βενιζέλος να εμφανίζεται ότι «κλέβει» πολλά από την εξουσία αλλά δεν είναι έτσι.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της η ΝΔ έχει καταφέρει να βάλει κάτω τον προαιώνιο εχθρό. Τον έχει μαζί του μεν αλλά υποταγμένο. Ούτε εκλογές δεν τολμούν να ζητήσουν γιατί ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα υπάρχουν την επόμενη ημέρα. Μπορεί να παίρνει κανένα υπουργειάκι, μπορεί να παίζει καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι, μπορεί να γλιτώνει τα ειδικά δικαστήρια, όμως, ο Βενιζέλος ξέρει ότι επιβιώνει με λίγο αέρα που του απέμεινε. Κι ότι το αντίπαλον δέος, η… επάρατη δεξιά κυβερνά ένα ρημαγμένο καράβι, το έχει βάλει στον ίσιο δρόμο και του δίνει ελπίδα στην καταιγίδα.
Ο Σαμαράς είναι ένας καπετάνιος που ξεκίνησε χωρίς καμιά βοήθεια, με ελάχιστους ναύτες αλλά κρατάει γερά το τιμόνι. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Έχει μια καλή σχέση με τους καραμανλικούς, έχει τελειώσει με τη φαμίλια του Μητσοτάκη, έχει όλους τους μνηστήρες και δελφίνους να δουλεύουν γι’ αυτόν χωρίς να του βάζουν τρικλοποδιές. Διότι προέχει η σωτηρία της πατρίδας.
Λένε ότι η ΝΔ έχει 20%, επομένως δεν πρέπει να είναι χαρούμενος ο Σαμαράς επειδή μίκρυνε το κόμμα. Γιατί δε βλέπουν τι κάνει ο εχθρός; Ο Τσίπρας που θα έπρεπε να έχει 50% με τα όσα υπόσχεται δεν μπορεί να πείσει ούτε τους αριστερούς. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει, η Κεντροαριστερά πελαγοδρομεί ενώ οι περιθωριακοί της δεξιάς ψάχνουν ακόμη να δουν τι θα κάνουν στη ζωή τους.
Έχει κάνει λάθη η ΝΔ; Ασφαλώς και πολλά. Όμως όποιος δεν κάνει λάθη στη ζωή δεν είναι τέλειος, είναι απλά νεκρός. Ο Σαμαράς ξέρει ότι με λάθος επιλογές, με πισωγυρίσματα και με συμβιβασμούς θα πορευτεί στο μεγάλο του στόχο. Τη Νέα Ελλάδα που θέλει να δημιουργήσει. Αυτήν που δεν θα διακινδυνεύει να διαλυθεί στα ψευτοτεχνάσματα και στα ψευτοδίπολα που πλήγωσαν την Ελλάδα.
Αυτήν που θα έχει μαζί της τους πραγματικούς πατριώτες οι οποίοι θα κοιτάνε το καλό της χώρας κι όχι την πάρτη τους.
Θα τα καταφέρει; Αν δεν τα καταφέρει ο Σαμαράς τότε ο επόμενος θα αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Μια Ελλάδα που θα είναι διαφορετική… προς το χειρότερο φυσικά.
Αν όμως τα καταφέρει τότε θα είμαστε όλοι πιο περήφανοι και σίγουρα πιο… Έλληνες.