Και τώρα το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι...
η «επόμενη μέρα». Και σε σχέση με τη νομοθετική κατοχύρωση των συμφωνηθέντων με την τρόικα αλλά και σε σχέση με τη δυνατότητα της κυβέρνησης να αρχίσει να βάζει τη σφραγίδα της σε μέτρα και αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας.
Φυσικά εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει είναι το δεύτερο. Λογικά δεν χρειάζεται προσπάθεια για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν διαρροές, μια και το περιεχόμενο της συμφωνίας δεν δείχνει να δικαιολογεί τέτοιες ανησυχίες. Τα σχετικά νομοσχέδια θα υπερψηφιστούν και η κυβέρνηση θα πάει στις διπλές εκλογές, έχοντας τη δυνατότητα να υποστηρίζει ότι η πολιτική της αποδίδει και οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν έχουν πάει χαμένες.
Αλλά το ζητούμενο δεν είναι τα οφέλη της μιας ή της άλλης πλευράς. Ελάχιστα απασχολεί, αν απασχολεί, τον μέσο πολίτη το μικροκομματικό παιχνίδι εξουσίας που διαμορφώνει τη στάση και τις πρακτικές του πολιτικού προσωπικού. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η πορεία προς το αύριο και σχετικά με αυτό θέλει να ακούσει τι έχουν να του πουν οι πολιτικοί σχηματισμοί που διεκδικούν την ψήφο του.
Αν μάλιστα καταστεί δυνατό να βγει η χώρα στις αγορές μέσα στους επόμενους μήνες και το εγχείρημά της στεφθεί με επιτυχία, τότε οι όποιες αντιμνημονιακές διακηρύξεις δεν θα έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα. Εκείνο που θα αναμένει ο απλός πολίτης θα είναι να ακούσει το σχέδιο με το οποίο το κάθε κόμμα θα του υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο.
Ουσιαστικά θα είναι η ώρα της επανόδου στην πολιτική. Και η ευκαιρία για το πολιτικό δυναμικό της χώρας να επανακτήσει ένα μέρος έστω της αξιοπιστίας του.