Γράφει ο Δημήτρης Καρολίδης
Βάλανε στον άνθρωπο χειροπέδες και τον σέρνανε σαν...
κοινό εγκληματία, επειδή έκανε το αυτονόητο… Αρνήθηκε να βάλει μέσα στο λεωφορείο, ανάμεσα στους επιβάτες, το σκυλάκι της κυρίας… Και η κυρία, πολύ καλά ενημερωμένη, άσκησε το νόμιμο δικαίωμα της… Έκανε μήνυση στον οδηγό… Και οι Αρχές που τόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους κατά τα άλλα, ρίχτηκαν στο κατόπι του δύσμοιρου οδηγού και τον αναζητούσαν να τον συλλάβουν…Όλα τάχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε…
Η «κυρία με το σκυλάκι» άσκησε τα νόμιμα δικαιώματά της – σύμφωνα με το νόμο – προφανώς γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τα πραγματικά και ουσιαστικά δικαιώματα των άλλων επιβατών… ότι υπάρχει ένας νόμος – ο θεός να τον κάνει νόμο – που λέει ότι αν το ζωάκι είναι κάπου λιγότερο από 7 κιλά, μπορεί ο κάτοχος – ιδιοκτήτης να το πάρει μαζί του στο κάθισμα… Κι άμα είναι άδειο το διπλανό κάθισμα ή κάποιο άλλο, να το βάλει εκεί και να το καμαρώνει…
Για τον τρόπο που νομοθετούν οι Εθνοπατέρες έχουν γραφεί πολλά… Ένας Θεός ξέρει σε ποιο πολυνομοσχέδιο – ενδεχομένως και για τα εξοπλιστικά προγράμματα – χώσανε και τη συγκεκριμένη διάταξη, πιθανόν για να κάνουν τα χατίρια κάποιας «κυρίας» με υψηλές διασυνδέσεις…
Και ποιος να κάτσει ν’ ασχοληθεί με την ζωο-υστερία της κάθε «κυρίας» και του κάθε «κυρίου» που αντιλαμβάνεται τη ζωοφιλία με τον δικό του ψυχισμό, ίσως και σαν ισορροπία της διαταραχής του…Διότι από την ζωοφιλία μέχρι την ζωο-υστερία υπάρχει τεράστια και κυρίως ουσιαστική απόσταση…
Όλη αυτή η υποτιθέμενη υπερβολική αγάπη για τα ζώα, μάλλον υποκρύπτει άλλα σύνδρομα που αγγίζουν τη σφαίρα της ψυχοπάθειας… Αλλά, πέραν αυτού, όλη αυτή η ζωο-υστερία τείνει να γίνει δια νόμου επιβολή της ψυχοπάθειας τους καθένας σε βάρος των άλλων…
Οι πραγματικοί ζωόφιλοι, αυτοί που αγαπάνε πραγματικά τα ζώα, σέβονται μια βασική αρχή: Σέβονται τα ίδια τα ζώα… Ένας σκύλος θέλει χώρο για να τρέξει, να μεγαλώσει…. Δεν είναι ζωοφιλία να έχεις κλειδωμένο ένα σκυλί σε έναν χώρο δύο μέτρων… Βασανιστήριο είναι για το ζώο… καταλάβατε αγαπητοί «ζωόφιλοι»; Το ζώο θέλει τον φυσικό του χώρο…
Από εκεί κι ύστερα ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει το ένα ή τα περισσότερα ζωάκια του στο σπίτι του, στο περιβάλλον του, εκεί που ζει ο ίδιος… Ποια αντίληψη περί «ζωοφιλίας» λέει ότι πρέπει να τρώω στη μάπα το σκυλί του άλλου; Ποια αντίληψη περί ζωοφιλίας λέει ότι είμαι υποχρεωμένος να συνταξιδεύω με σκυλιά, γατιά, ποντίκια και ό,τι άλλο αποτελεί προστατευόμενο – ιδιοκτησιακό «αξεσουάρ» – γιατί έτσι το αντιλαμβάνονται – το κάθε «κυρίου» και της κάθε «κυρίας»;
Ποιος μπορεί και με ποια λογική, να επιβάλει ότι είμαι υποχρεωμένος να λούζομαι με τα σάλια του κάθε τετράποδου, επειδή κάποιοι εθνοπατέρες αποφάσισαν ότι άμα το τετράποδο είναι μικρού βάρους, μπορεί η «κυρία» να το έχει στην αγκαλιά της και να το εναποθέτει εκεί που μετά θα καθίσω εγώ, το παιδί μου, το παιδί του άλλου…..
Αυτά τα περί «ζωοφιλίας» είναι φούμαρα και «πρασειν’ άλογα»… Ζωο-υστερία είναι… Όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα ζώα έχουν το φυσικό τους περιβάλλον… Αυτή είναι η αρχή κάθε πραγματικού ζωόφιλου… Όχι του κάθε ζωο-υστερικού… Υπάρχει μια βασική, πολύ βασική και κυρίως πολύ ουσιαστική διαφορά….
Υ.Γ. Κι επειδή κάποιοι μπορεί εύκολα να πούνε διάφορα…. Τον σκύλο μου τον έχω στην αυλή… Ελεύθερο… Με αγάπη… Και είναι πολύ ευτυχισμένος που έχει αγάπη, φροντίδα…. Τρώει από το πιάτο του, μένει στο σπιτάκι του και είναι καταχαρούμενος… Δεν ξέρω πόσο χαρούμενος θα ήταν αν τον έβαζα στην κουζίνα να τρώει στο τραπέζι – με μαχαιροπήρουνα ίσως – να κοιμάται στο σαλόνι και να είναι φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο …. Είπαμε…. Η ζωοφιλία δεν είναι «αγαπώ τα ζώα»… Ζωοφιλία είναι «αγαπάω τα ζώα με σεβασμό στη φύση τους»….