Οι καταλήψεις είναι ένα «φρούτο» της...
μεταπολιτευτικής περιόδου. Εμφανίστηκαν σαν ένα μέσο δήθεν πολιτικής έκφρασης που συχνά παίρνει τη μορφή του χαβαλέ. Καταλήψεις γραφείων , εργοστασίων, αστικών και εθνικών οδών, χώρων εργασίας.
Με την πάροδο του χρόνου οι καταληψίες αποθρασύνθηκαν και έφτασαν στην κατάληψη υπουργείων, ενώ επίσης έβαλαν στο παιχνίδι και τους ανήλικους μαθητές, εξυπηρετώντας τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις, οδηγώντας τους σε πράξεις παρανομίας και ασυδοσίας.
Συνήθως οι καταλήψεις συνοδεύονται από καταστροφές δημόσιας περιουσίας ενώ δεν έχουν λείψει και οι κλοπές δημόσιων υλικών.
Όταν κάποιοι κάνουν μια κατάληψη εναντίον ποιού άραγε την κάνουν;
Η αλήθεια είναι ότι κάθε κατάληψη εκτός από τις ζημιές που επιφέρει στην οικονομία της χώρας, προσβάλει τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων πολιτών,. Εκείνων που θέλουν να εργαστούν, να κινηθούν, να σπουδάσουν.
Ειδικά σε ότι αφορά τις καταλήψεις των σχολείων εκείνο που τελικά συμβαίνει είναι ότι παρεμποδίζεται το δικαίωμα στη μάθηση διότι είναι διαπιστωμένο ότι τελικά οι καταλήψεις γίνονται από κάποιες μειοψηφίες εις βάρος των συμμαθητών τους.
Ποιοι φέρουν όμως την ευθύνη για την κατάσταση αυτή; Εκτός από συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις που προτρέπουν τους μαθητές σε καταλήψεις και τους στηρίζουν εκμεταλλευόμενοι ουσιαστικά το νεαρό της ηλικίας τους, σημαντική ευθύνη φέρουν και οι γονείς, οι ελάχιστοι βέβαια που συμφωνούν με τις καταλήψεις αυτές.
Η τοπική κοινωνία μας, που στην πλειονότητά της αποτελείται από δημότες που πιστεύουν στη δημοκρατία και λειτουργούν σύμφωνα με τις αρχές της, δεν μπορεί να επιτρέψειαυτές τις εκτροπές, που προσβάλουν το κοινωνικό σύνολο, τις καταδικάζει….
Χρύσα Παρίση