Πονάει η ψυχή μου βλέποντας γύρω μου και στην τηλεόραση...
χιλιάδες οικογένειες να ζουν υπό το φως των κεριών γιατί τους έχουν κόψει το ηλεκτρικό ρεύμα από τη ΔΕΗ, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος που είχαν ξοδέψει.
Συγκλονίστηκα από το δράμα μιας μητέρας με δύο παιδιά, που την άκουσα χθες να λέει:
«Είμαι δύο μήνες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Μου το έκοψαν για 250 ευρώ. Κι όσο κι αν παρακαλούσα τους τεχνίτες της ΔΕΗ να μην το κόψουν για λίγο καιρό ακόμα, για να βρω ένα τρόπο έστω και με δανεικά να πληρώσω το ρεύμα, μου απαντούσαν και αυτοί λυπημένοι:
'Δυστυχώς κυρία μου έχουμε εντολές κι αν δεν το κάνουμε θα μας απολύσουν κι εμάς'».
Κάπως έτσι οδηγούμαστε σε έναν κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό χωρίς να φταίνε σε τίποτα οι άμοιροι αυτοί τεχνικοί της ΔΕΗ, που αναγκάζονται να κόψουν το ρεύμα σε χιλιάδες οικογένειες, γιατί αν δεν το κάνουν θα απολυθούν και τότε θα έρθει και η δική τους σειρά να μείνουν με τα κεριά στο σπίτι τους.
Και ήταν δραματικό το ερώτημα που απηύθυνε αυτή η άμοιρη γυναίκα με τον άνεργο άνδρα και τα δύο παιδιά, σε όλους όσοι την άκουγαν εμβρόντητοι στην τηλεόραση:
«Μόλις σκοτεινιάσει κάθε απόγευμα ανάβουμε ό,τι κεριά εξοικονομούμε από τις εκκλησίες. Και ρωτάω, πώς θα διαβάζουν τα παιδιά αυτά κάτω από τα κεριά; Πώς θα ετοιμάζω φαγητό χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα τουλάχιστον για να μείνουν στη ζωή τα παιδιά μου; Πώς θα ζεστάνω νερό για να κάνουμε ένα μπάνιο;»
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα δραματικά ερωτήματα αυτής της μάνας. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει από την κατάθλιψη, που δημιουργούν τέτοιες εικόνες, είναι η σκέψη ότι στο φως των κεριών γεννιέται η ελπίδα ενός λαού που είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, όχι για αίμα και βία, αλλά για να αλλάξει καθοριστικά και να πετάξει από πάνω του όλους αυτούς που μας οδήγησαν στη σημερινή δυστυχία.