Αν υπάρχει μια γεύση που ...
φωνάζει "καλοκαίρι στην Ελλάδα", αυτή είναι το καρπούζι. Δροσερό, τραγανό, με ζουμερές ροζ φέτες και φλούδα που σκάει στον πάγκο της κουζίνας, είναι σχεδόν υποχρεωτικό αξεσουάρ κάθε μεσημεριού του Ιουλίου.
Και όμως, η λέξη που χρησιμοποιούμε για να το περιγράψουμε δεν είναι καν ελληνική. "Καρπούζι" λέμε, αλλά το χρωστάμε στην τουρκική λέξη karpuz, που με τη σειρά της προέρχεται από την περσική xarbuz(a). Ακόμα ένα γευστικό δάνειο από την Ανατολή, και μια υπενθύμιση ότι οι λέξεις ταξιδεύουν όσο και οι άνθρωποι.
Και αν αναρωτιέστε ποια είναι η "ελληνική" του λέξη, ναι, υπάρχει και είναι απολαυστικά περιγραφική: υδροπέπων. Νερό + πεπόνι. Όπως δηλαδή λένε και οι αγγλόφωνοι το watermelon.
Βέβαια, μην ζητήσετε "ένα κιλό υδροπέπων" στη λαϊκή. Το πιο πιθανό είναι να σας κοιτάξουν σαν να πάθατε ηλίαση.
Αλλά τουλάχιστον, όταν ξανακόψετε ένα παγωμένο καρπούζι, θα ξέρετε ότι κρατάτε στα χέρια σας ένα υδροπέπων, με περσικό διαβατήριο και ελληνική υπηκοότητα.