Σκανδαλώδες, αλλά, καίτοι οι ...
πατεράδες μας ήσαν φίλοι και τα τελευταία καλοκαίρια της ζωής τους περνούσαν μαζί τα απογεύματά τους στην Παραλία Κατερίνης, καίτοι με την Έφη μεγαλώσαμε στον ίδιο δρόμο, την Σκρα, δεν την είχα γνωρίσει ποτέ.
Άκουγα για εκείνη, να αριστεύει στις εσχατιές του κόσμου, να διαπρέπει, -μου μιλούσε συχνά-πυκνά η μητέρα μου για εκείνη-, αλλά προκειμένου να αποτινάξω από μέσα τη δυσβάσταχτη βάσανο της σύγκρισης με ένα άλλο «άπιαστο» για με Κατερινιωτάκι, την είχα κατατάξει κάπου μεταξύ πραγματικότητας και θρύλου.
Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια Βιοχημείας-Εμβιομηχανικής στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Columbia της Ν. Υόρκης, και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, -παράλληλα με τον σύζυγό της, Θανάση Παπαβασιλείου, επίσης καθηγητή της Ιατρικής Αθηνών-, έχει τιμηθεί διεθνώς με πολλές διακρίσεις και βραβεία, ενώ έχει διδάξει ως προσκεκλημένη καθηγήτρια στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια, από το Harvard των ΗΠΑ ως το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης στο Ιράν και την Τουρκία.
Μεταξύ άλλων διετέλεσε Πρόεδρος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) κατά τα έτη 2013 έως 2016, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας για δύο θητείες, 2010 και 2016, και Γραμματέας Γυναικείων Θεμάτων.
Η Έφη αγαπά ιδιαίτερα το βουνό του Ολύμπου και ασχολείται συστηματικά με τη διεθνή προβολή του, ενώ εξέδωσε πρόσφατα το δίγλωσσο λεύκωμα "Flowers, Olympus Terra & Mare" [«Τα Λουλούδια του Ολύμπου»], με πρόλογο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Ακαδημαϊκού καθ. Χρ. Ζερεφού, και το ημερολόγιο «Πεταλούδες του Ολύμπου».
Κείμενά της φιλοξενούνται στον ελληνικό Τύπο, με τα οποία παρεμβαίνει στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Η Έφη Μπάσδρα στις ερχόμενες εθνικές εκλογές κατεβαίνει ως υποψήφια στην ιδιαίτερή της πατρίδα, την Πιερία, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. «Μα λείπει τόσα χρόνια», μουρμουράνε πολλοί, όμως εκείνη είναι αποφασισμένη να εγκύψει στα προβλήματα και τις αγωνίες του τόπου και των πολιτών, να βάλει πλάτες η Πιερία να προκόψει. Αν όχι, σε μία τετραετία πάλι εδώ θα είμαστε.
Όντας η ίδια ξενιτεμένη, κατέχω καλά τον πόνο, το άλγος του νόστου για τον τόπο που σε μεγάλωσε, για τους ανθρώπους που σε ανέθρεψαν, για τους δασκάλους που σε δίδαξαν, για όλο εκείνο το περιβάλλον, ανθρώπινο και μη, που από το υστέρημά του σου έδωσε φτερά να πας εσύ πιο κει, παραπέρα.
Σε ορισμένους από εμάς, όπως στην Έφη που εν προκειμένω το ζητά, ας μας δοθεί η ευκαιρία όλα αυτά να τα ανταποδώσουμε, σε ένα πανανθρώπινο, πανάρχαιο χρέος στο οποίο ακόμη και αν η οφειλή κατατίθεται, ουδέποτε εξοφλείται.