Παρόλο που δεν μου ...
αρέσουν οι γενικεύσεις, η πραγματικότητα είναι πειρασμός.
Οι πολιτικοί μας είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον.
Με την ανικανότητα και τη διαφθορά τους, κατέστρεψαν την οικονομία, εξαθλίωσαν ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού εν ψυχρώ ΚΑΙ συνεχίζουν χωρίς καμιά ντροπή το ίδιο βιολί.
Είναι τέτοια η μανία τους για την εξουσία, που οτιδήποτε ανήθικο θα μπορούσαν να το μεταχειριστούν για να πετύχουν το σκοπό τους.
Έχουν τέτοια προσόντα οι πολιτικοί μας, που με κυριότερο το απύθμενο θράσος, ισχυρίζονται, πως πρέπει να κάνουμε θυσίες όλοι μας, ακόμα και οι άνεργοι, οι άποροι μέχρι και οι ανάπηροι.
Χωρίς να ιδρώνουν και να κοκκινίζουν προσπαθούν να καλύψουν τα δικά τους λάθη τα οποία πληρώνουν πάντοτε οι άλλοι.
Την ίδια ώρα η κυριότερη ατομική αξία είναι ανάλογη με την αξία του χαρισμένου πολυτελούς βουλευτικού αυτοκινήτου τους.
Το τζάμπα πολλοί αγάπησαν, τον θρασύ και αναιδή τζαμπατζή, κανείς.
Σήμερα, βουλευτές και κυβερνώντες συνεχίζουν να ψηφίζουν ηλίθιους φόρους σαν εκείνο των ακινήτων, όπου πρέπει να πληρώσεις για μια αξία στα χαρτιά με χρήματα που μπορεί να μην έχεις.
Σήμερα (με τα λεφτά μας), χορηγούν τις τράπεζες και τα χρυσά στελέχη τους, με ηγεμονικές αμοιβές.
Αυξάνουν τη χορηγία στα κόμματά τους, διορίζουν αχρείαστους (ενώ περισσεύουν οι δημόσιοι υπάλληλοι), ξεσκίζουν τους συνταξιούχους...και πότε-πότε για να εκτονωθούμε, ρίχνουν "στα λιοντάρια" κάποιον παροπλισμένο δικό τους.
Σήμερα, μετά από τόσα που έχουν συμβεί, υπάρχουν και πολιτικοί που έχουν τη δύναμη να κοιτούν τους πολίτες στα μάτια.
Πολύ απλά γιατί είναι ακέραιοι και ηθικοί.
Όμως θεωρώ ότι σήμερα, γέμισε ο τόπος, από πολιτικάντηδες και ρουσφετολόγους.
Κι εμείς το χάφτουμε, λες και άλλαξε κάτι.
Ποιος πρέπει να ντρέπεται, λοιπόν;
Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;