Θεωρώ ότι σήμερα έχουμε δύο ...
δρόμους να διαλέξουμε, (όπως στη μυθολογία με τον Ηρακλή), της Αρετής και της Κακίας.
Ο δρόμος της Αρετής, που θα είναι δύσκολος και ανηφορικός αλλά οδηγεί στην ανάπτυξη και την ευδαιμονία και ο δρόμος της Κακίας που είναι δελεαστικός και εύκολος, αλλά οδηγεί σε ακόμη χειρότερα δεινά που πέρασε τα τελευταία επτά χρόνια η πατρίδα μας.
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας, να απομονωθούμε για λίγο από την πολύβουη καθημερινότητα και ας αναλογιστούμε όπως ακριβώς και ο Ηρακλής;
Η Ελλάδα συνεχίζει να κρέμεται από μια κλωστή καθώς η κατάσταση στη χώρα μας είναι εξαιρετικά δύσκολη, καθώς τα χειρότερα είναι μπροστά.
Οι πολιτικοί μας, αδυνατούν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και ολόκληρη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.
Και αναρωτιέμαι, πότε η κυβέρνηση θα δώσει κίνητρα προσέλκυσης επενδυτών και θα πάψει να δαιμονοποιεί κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία;
Πότε θα βοηθήσει χιλιάδες επιχειρήσεις να βρουν τον δρόμο τους;
Πότε θα προχωρήσει σε μια γενναία μεταρρύθμιση του θεσμικού και φορολογικού πλαισίου;
Και τέλος, πότε θα γίνουν πιο εύκολες και ταχύτατες οι διαδικασίες ίδρυσης και λειτουργίας νέων επιχειρήσεων;
Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουν αν μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα να πάει παρακάτω.
Θεωρώ ότι, αν θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν θα αφήσει πολλές ελπίδες για κάτι καλύτερο.
Μερίδιο ευθύνης φυσικά έχουμε όλοι μας, και για να ανατραπούν όλα τα ανωτέρω, χρειάζεται χρόνος και μεγάλη προσπάθεια.
Τα επόμενα χρόνια πρέπει να καταλάβουμε ότι η χώρα χρειάζεται γενναία φορολογική, θεσμική μεταρρύθμιση και διαρθρωτικές αλλαγές.
Η άποψή μου είναι ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι πρωτίστως πολιτικό.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι, το κράτος δεν είναι εργαλείο των κομμάτων, αλλά υπηρέτης του λαού.
Μόνο με συναίνεση και ομοψυχία θα μπορέσει η χώρα να περάσει τις συμπληγάδες.
Θέλει αρετή και τόλμη, διότι εμείς έχουμε τα γένια, εμείς έχουμε και τα χτένια.