Η χώρα διέρχεται τη ...
βαθύτερη κοινωνική κρίση μεταπολεμικά και βρίσκεται σε περίοδο βαθιάς παρακμής.
Ορισμένοι θα ισχυρισθούν ότι η λέξη παρακμή είναι πολύ βαριά.
Στην μεταπολεμική μας ιστορία τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα.
Φτώχεια, δικτατορίες, αυθαίρετες φυλακίσεις, πραξικοπήματα, ανεργία, ακόμα κι εμφύλιος πόλεμος.
Όλα αυτά όμως τα χρόνια υπήρχε η ελπίδα, η προοπτική μιας καλύτερης κοινωνίας, για την οποία μπορούσες να αγωνισθείς.
Ακόμα κι όταν οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ήταν έντονες, η σύγκρουση, αδυσώπητη συχνά εδραζόταν σε αξίες, οράματα και προοπτικές.
Σήμερα η οικονομική κρίση όσο βαθιά κι αν είναι, δεν μας έχει κάνει να επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες της συγκλονιστικής ένδειας κι ανέχειας.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία, λείπει από την κοινωνία μας η ελπίδα (παρεξηγημένη ίσως λέξη) και η προοπτική.
Άραγε θα καταφέρουμε να τιθασεύσουμε την πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση;
Άραγε μπορούμε να πείσουμε τις αγορές και τους Ευρωπαίους εταίρους μας και να σταματήσουμε τη ροή του δανεικού χρήματος προς τη χώρα μας;
Άραγε μπορούμε να θέσουμε στόχους να διακριθούμε στους τομείς όπως είναι η Έρευνα, η Επιστήμη, η Τεχνολογία, η Καινοτομία;
Άραγε μπορούμε να καταπολεμήσουμε τη γενικευμένη ανομία, που χαρακτηρίζει όλους μας και θα διαμορφώσουμε μια κοινωνία αξιών;
Η αλήθεια είναι, ότι, βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή κρίση θεσμών.
α. Με τη δικαιοσύνη να βρίσκεται στο επίκεντρο.
β. Με μια άνευ προηγουμένου πολιτική σύγκρουση.
γ. Με φαινόμενα "αυριανισμού" που μας θυμίζουν σκοτεινές εποχές.
Δυστυχώς η κυβέρνηση βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος.
Στον αντίποδα, με θέσεις και πρόγραμμα η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει και είναι στην πρώτη γραμμή, με νέα πρόσωπα και ικανά στελέχη με βιογραφικά και αποδεδειγμένη αξιοσύνη και προσφορά την πλαισιώσουν στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης και ολοκληρωτικού re-start της χώρας!
Ίσως... έτσι να υπάρξει διέξοδος.
Μέχρι τότε το θολό τοπίο δεν θα ξεκαθαρίζει.
Η ανησυχία διαιωνίζεται.
Η αιμορραγία παρατείνεται...