Συνεχίζουμε που λες, χωρίς ...
τους ποιητές μας. Συνεχίζουμε μέσα στην κρίση την πολιτισμική. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση της δημιουργίας. Συνεχίζουμε με τις λίγες σπίθες του παρελθόντος, με λιγότερους ανθρώπους που κρατούν τη φωτιά αναμμένη.
Πολλοί είπαν πως άκουσαν τη μουσική των Κρίνων, τους στίχους του Θάνου και του Παντελή και άρχισαν να γράφουν. Πολλοί είπαν πως η μελαγχολία των καταραμένων ποιητών, είναι η σπουδαιότερη Γιορτή.
Είναι η ζωή η ίδια, ο καθρέφτης, η αυλαία που ανοίγει και βλέπεις την πραγματικότητα που έχεις μέσα σου. Είναι η χαρά της συνειδητοποίησης, η αποδοχή του συναισθήματος, ο ρομαντισμός στην ολότητα του.
Η μικρή προσωπική επανάσταση. Δεν χωράνε αντίο σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Η μουσική, οι στίχοι, το έργο θα μείνουν και θα σπάνε τη μετριότητα της κρίσης μας.
Ο Θάνος δεν φοβήθηκε την αλήθεια. Μίλησε μόνος του για την αρρώστια, στάθηκε όρθιος μπροστά μας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι και μας ζήτησε να ζήσουμε. Να ζήσουμε "όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε".
Να μην κεράσουμε φόβο τους φόβους μας. Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να πονάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πιούμε ζωή. Να χορτάσουμε ζωή. Να είμαστε αληθινοί.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας χαιρέτισε με ποίηση, με την ποίηση που τόσο αγάπησε, με την ποίηση που μας άφησε δώρο λαμπρό μέσα από τη "σκοτεινιά" των Διάφανων Κρίνων. Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα στο Ρόδον, στο Gagarin, στο An Club, σε τόσες συναυλίες, σε τόσες μαραθώνιες βραδιές τέχνης. Σε τόσες γιορτές. Ναι, θα στεναχωρηθώ για την απώλεια που γίνεται συνήθεια μας. Θα στεναχωρηθώ για τα ταλέντα που φθίνουν, για τις αφορμές έκρηξης που ελαττώνονται μέσα στην γενικότερη ύφεση.
Η παρακαταθήκη του Ανεστόπουλου, η παρακαταθήκη των Κρίνων είναι αυτή η εκρηκτική γνωριμία με τον εαυτό και η αποδοχή της σκοτεινής πλευράς μας.
Η μελοποίηση του Ουράνη, το αγκάλιασμα του Blas de Otero, η ανάδειξη του Κλέανδρου Καρθαίου, ο φόρος τιμής στον Κώστα Καρυωτάκη, στον Διονύση Καψάλη, στον Λίνο Ιωαννίδη, στον Χρίστο Ρουμελιωτάκη. Η δημιουργία νέων ατόφιων έργων για τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με τα Κρίνα, αλλά και για αυτές που θα έρθουν σε αυτόν εδώ τον τόπο.
Οι "καταραμένοι δημιουργοί" βγήκαν μέσα από τις σελίδες μας και έστησαν μεθυσμένες παραστάσεις μπροστά μας, στις σκηνές, στους συναυλιακούς χώρους, σε πλατείες. Μαζί τους ήρθε η βαθιά ανάσα της ζωής, ο έρωτας, ο καθημερινός θάνατος, οι διαψεύσεις, οι νοσταλγίες, το χθες και το όνειρο.
Ο ρομαντισμός που τόσο λάτρεψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.
Δεν υπάρχει αντίο σήμερα. Υπάρχει μόνο επιστροφή στο έργο, νέα γνωριμία με τους στίχους, με τα λόγια, με τις μουσικές. Σαν επαναπροσδιορισμός.
Λίγους μήνες πριν ήμουν στον πεζόδρομο της Ερμού, εκεί που συναντά την Πειραιώς. Μια συναυλία για τους μετανάστες, για τους πρόσφυγες, για τους απόκληρους. Ο Θάνος θα εμφανιζόταν μαζί με τα Υπόγεια Ρεύματα. Δεν μπόρεσε, εμφανίστηκε όμως στο Παλλάς και στη Μονή Λαζαριστών. Οι τελευταίες του πράξεις αγάπης για το κοινό που τον λάτρεψε, που μεγάλωσε με το φως που ανέδυαν τα Διάφανα Κρίνα.