Λύση η «κοινωνική συμφωνία».

Το νέο τοπίο που...

 διαμορφώνεται στο Ασφαλιστικό, (εφόσον εφαρμοστεί το σχέδιο της κυβέρνησης), είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ίσχυε μέχρι σήμερα, καθώς τις συνέπειες θα τις πληρώσουν οι κοινωνικές τάξεις και κυρίως οι συνήθεις ύποπτοι.

Είναι η πρώτη φορά που το ασφαλιστικό δημιουργεί τόσο μεγάλες παρενέργειες, όχι μόνο στο συνταξιοδοτικό, αλλά, και στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας και θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο, η κυβέρνηση να επανεξετάσει το σχέδιό της.

Τώρα, το δυσάρεστο είναι ότι κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται όλο και πιο περίτρανα, ότι δεν υπάρχει υπόσχεση την οποία να είχαν δώσει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ που να μην την έχουν αθετήσει και μάλιστα με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο.

Δυσκολεύομαι να βρω μέτρα που έχουν λάβει τον τελευταίο χρόνο, εκτός από την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούν τρεις πρωτοβουλίες που υπακούουν κυρίως σε επικοινωνιακές ανάγκες.

Ποιος δεν θυμάται τις απίθανες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της παράλογης διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, που το πιο ανατριχιαστικό της διήγησης του κ. Βαρουφάκη (πέραν της εντολής του κ. Τσίπρα να ετοιμαστεί ένα plan B για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το Ευρώ) ήταν η αδυναμία του Πρωθυπουργού να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό ότι όλα είχαν χαθεί;

Τι να πρωτοθυμηθεί ο κανείς; Την μεγάλη επένδυση στις Σκουριές της Χαλκιδικής;

Μήπως που βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε να πληρώνουν οι μισοί μαθητές δίδακτρα στο δημόσιο σχολειό, σαν να μην έχει διαβάσει ποτέ το Σύνταγμα;

Μήπως τα γεγονότα αποδεικνύονται χρήσιμα, στη δική μας προσπάθεια κατανόησης του τι σημαίνει «Πρώτη φορά Αριστερά» στην Ελλάδα;

Μήπως δηλαδή κάτι ανάμεσα στον τυχοδιωκτισμό και την ιδεοληψία;

Προσωπικά θέλω και πιστεύω στη δύναμη της συγνώμης.
Θα ήθελα να ακούσω τον Γιώργο Παπανδρέου να λέει συγνώμη για το «λεφτά υπάρχουν».
Nα ακούσω τον Αντώνη Σαμαρά να λέει συγνώμη για τα Ζάππεια και το ουδείς αναμάρτητος.
Να ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα να πει συγνώμη για τους γερμανοτσολιάδες, τα σκισμένα μνημόνια και το δημοψήφισμα.

Η περίοδος των ψευδαισθήσεων έχει λήξει οριστικά, και κλείνοντας αναρωτιέμαι, γιατί να μην υπάρξει μια μεγάλη «κοινωνική συμφωνία» με ευρύτερες πολιτικές συνεννοήσεις, αν όχι συμμαχίες για την επίλυση του ασφαλιστικού ζητήματος, που θα είναι είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για να ξεπεράσουμε την κρίση;

Τα προβλήματα που έχει η χώρα μας δεν λύνονται με ευχολόγια, με ψέματα, με φαντασιώσεις και με πορείες.

Χρειάζεται πρόγραμμα, με σχέδιο, με έργο, με δράση, με ορθολογισμό και ρεαλισμό.