O Ντέιβιντ Μπόουι έφυγε ...
όπως ήρθε σε αυτόν τον πλανήτη. Με στυλ. Σαν την αστερόσκονη που μοίραζε ο Major Tom ως διαστημική παραδοξότητα (Space Oddity) από το διάστημα, το 1969. Και με αξιοπρέπεια. Σοκ ακόμη και για εμάς τους πιο φανατικούς θαυμαστές που δεν περιμέναμε ότι το μεγαλύτερο κόλπο της ζωής του αφορούσε τον θάνατό του. «Look up here, I' m in heaven» λέει προφητικά στο «Lazarus» το τελευταίο τραγούδι του. Δύο μέρες μόλις από τα γενέθλιά του και την κυκλοφορία του νέου αριστουργηματικού άλμπουμ του «Blackstar» ο Λεπτός Λευκός Δούκας άφησε για πάντα τον κόσμο τούτο που τόσο γενναιόδωρα τροφοδότησε με την τέχνη και τη γνώση του.
Τεράστια η κληρονομιά που άφησε. Υπολογίζεται ότι ελάχιστα πράγματα στη δισκογραφία από το 1970 και μετά δεν φέρουν έστω και την ελάχιστη αναφορά από το έργο του. Ολο το βρετανικό new wave, η Britpop, από τους Cure μέχρι τους Nirvana όλοι έχουν φροντίσει να αναφέρουν τον Μπόουι ως πηγή έμπνευσης. Πως θα είχε κυκλοφορήσει το Kid A των Radiohead χωρίς των Μπόουι; Πως θα άλλαζε κοστούμια η Μαντόνα χωρίς τις περσόνες του Μπόουι; Και πόσο απελευθερωμένη σεξουαλικά θα ήταν η ροκ μουσική χωρίς τον Ziggy Stardust;
Ο Ντέιβιντ Μπόουι ήταν το τεράστιο μουσικό έργο του και πολλά περισσότερα πάνω από αυτό. Η μέθοδός του ήταν και παραμένει μάθημα πρώτης κατηγορίας για την προώθηση ενός καλλιτέχνη. Ηταν μοναδικός, όχι μόνο στο να γράφει αριστουργήματα όπως τα «Hunky Dory», «Ziggy Stardust», «Station To Station», «Low», «Heroes», αλλά και στο τρόπο που τα παρουσίαζε ώστε ακόμη και ο πιο δύσπιστος να μένει με την εντύπωση πως βρίσκεται μπροστά σε ένα θαύμα της δισκογραφίας.
Ο Ντέιβιντ Μπόουι εκτός των άλλων ήταν ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, που διάβαζε όλο το 24ωρο. Ηταν αυτός που έβαλε τους ντανταϊστές στο ροκ λεξιλόγιο, αυτός που έκανε τον Μπάροουζ ποπ περσόνα, αυτός που μας γνώρισε τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και αυτός που μας έμπασε μέσα από την αγάπη του για την σύγχρονη τέχνη, σε αυτήν, μέσα από το άλμπουμ του, «1. Outside». Ηταν επίσης γενναιόδωρος και χορτασμένος από την αρχή ακόμη.
Ηταν αυτός που βοήθησε τον Lou Reed κάνοντας την παραγωγή του «Transformer» να σταθεί στα πόδια του μετά τους Velvet Underground. Αυτός που βοήθησε τον Ιγκι Ποπ τρεις φορές για να μη χαθεί αυτό το ταλέντο μέσα στην αυτοκαταστροφή. Επίσης, ήταν εκείνος που βοήθησε να στηθεί ξανά η καριέρα της Τίνα Τάρνερ. Προμόταρε τους Placebo στην αρχή, όπως το ίδιο έκανε και με τους Arcade Fire όταν δεν τους ήξερε κανείς.
O Ντέιβιντ Μπόοουι δεν ήταν εύκολη περίπτωση ακόμη και όσο αφορά τα πιο εμπορικά τραγούδια του. Δύσκολοι στίχοι, που πολλές φορές ήθελαν αποκρυπτογράφηση και κυρίως όχι δεδομένοι ήχοι, μακριά από την λογική που καθορίζει τους καταλόγους επιτυχιών. Επαιξε με το σεξ όσο λίγοι, όχι με φθηνό τρόπο, αλλά ανοίγοντας νέους δρόμους στη σκέψη και φροντίζοντας να απενοχοποιηθεί η κοινωνία.
Πριν από δύο χρόνια επανήλθε στη δισκογραφία έπειτα από δέκα χρόνια και την επέμβαση που είχε κάνει στην καρδιά του. Μια μαγική κίνηση, μελετημένη και έξυπνη που άφησε τους πάντες άναυδους με το άλμπουμ «The Next Day». Σιωπή και πάλι για να σκηνοθετήσει ακόμη καθώς φαίνεται και τον ίδιο το θάνατό του, αφήνοντας παρακαταθήκη το κύκνειο άσμα του «Blackstar». Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο ξανά, αλλά ταυτόχρονα είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να συνειδητοποιήσει η μουσική βιομηχανία γιατί δεν εμφανίζονται πλέον τέτοιες φυσιογνωμίες στην μουσική. Ισως τελικά ο θάνατός του να είναι μία εξαιρετική ευκαιρία για σκέψη.