Την Κυριακή σε...
ζαχαροπλαστείο της πόλης μου συνάντησα μια καλή Φίλη.
Με νεύμα μου έδειξε ένα πρόσωπο που πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί στο πανελλήνιο.
Παρατήρησα τους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν και απλά κούνησα το κεφάλι μου.
Συμφώνησα μαζί της χωρίς ν΄ ανταλλάξω καμία κουβέντα και αποφάσισα σήμερα να γράψω δυο λέξεις.
Έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν και σκέφθηκα ότι ο δεύτερος κατηγορούμενος μετά την κόρη του Ακη Τσοχατζόπουλου είναι ελεύθερος, ενώ αρνητική ήταν η αντίθετη πρόταση του εισαγγελέα στο αίτημα της Βίκυς Σταμάτη για αναστολή εκτέλεσης της ποινής της.
Πράγματι, αποφυλακίσθηκε με συγκεκριμένους όρους επικαλούμενος λόγους υγείας με απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου.
Σκέφθηκα, ποιος κρατούμενος δεν θέλει την ελευθερία του.
Τα μάτια των θαμώνων εκεί. Στο πρόσωπο. Ο ίδιος και οι παρακείμενοι ήταν σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Αναρωτήθηκα μήπως υπάρχει ιδιοτέλεια;
Μήπως δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια;
Η αλήθεια είναι, ότι έχουμε παρατηρήσει ορισμένους ανθρώπους να ισχυρίζονται να αγαπούν κάποιον, και στη συνέχεια να τον κατηγορούν πίσω από την πλάτη του.
Τα λόγια αυτών των ανθρώπων, συμβαδίζουν με τις πράξεις τους;
Τι υποκρισία Θεέ μου.
Η υποκρισία, μια κατάσταση που βρίσκεται στον αντίποδα της ειλικρίνειας.
Και αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαστε ειλικρινείς; Τουλάχιστον με τους εαυτούς μας βρε αδελφέ.
Δυστυχώς όμως τα επίπλαστα χαμόγελά μας γίνονται μέρος του προσωπείου μας.