Με ποιόν τρόπο άραγε ...
μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας;
Μήπως πρέπει να επισημάνουμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη που όλοι κάναμε και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, και στη συνέχεια να συμφωνήσουμε την ευρύτερη δυνατή συναίνεση;
Λίγα χρόνια πίσω διαπιστώνουμε τα εξής:
Αν ο Κώστας Καραμανλής στη διακυβέρνηση της χώρας μεταξύ 2004-2009 είχε δείξει την πολιτική γενναιότητα και την υπευθυνότητα να σταματήσει τον κατήφορο της δημόσιας σπατάλης, θα μπορούσαμε να μην είχαμε φτάσει στη χρεοκοπία του 2009.
Αν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου είχε αντιληφθεί έγκαιρα την επερχόμενη χρεοκοπία και είχε πάρει γενναία μέτρα για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές είναι πολύ πιθανό η χώρα να μη χρειαζόταν να μπει σε μνημόνιο.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς παρουσίαζε συγκεκριμένο πρόγραμμα τον Σεπτέμβριο,ή τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο και έδιδε την αίσθηση ότι πραγματικά οι Έλληνες είναι ικανοί να κρατήσουν το λόγο τους, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Και ίσως συνειδητά άφησε την καυτή πατάτα της διαπραγμάτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας ότι έχει σίγουρα εκλογές τον Ιανουάριο του 2015.
Όμως η ζημιά είχε γίνει διότι από πίσω ερχόταν ο κ. Τσίπρας με ακόμη πιο σκληρή δημαγωγική αντιμνημονιακή ρητορική, με δηλώσεις όπως «Εμείς θα συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις, αλλά μεταρρυθμίσεις που δεν θα καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία. Δεν πρόκειται να βγούμε μονομερώς από το πρόγραμμα, και άλλα πολλά».
Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε αποφύγει την καταστροφή αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιδείξει ελάχιστη από την υπευθυνότητα που δείχνει σήμερα, νωρίτερα όταν ήταν στην αντιπολίτευση και υποσχόταν τα πάντα σε όλους ή έστω τις πρώτες εβδομάδες της ανάληψης της εξουσίας.
Οι 5 πρώτοι μήνες της διακυβέρνησης Τσίπρα-Βαρουφάκη προκάλεσαν πολλαπλάσια καταστροφή στην οικονομία σε σχέση με αυτή των πέντε τελευταίων ετών της χρεοκοπίας.
Τις συνέπειες αυτής της καταστροφής θα τις δούμε να ξεδιπλώνονται τους επόμενους μήνες μέχρι το τέλος του έτους.
Η πολιτική ηγεσία αντί να πει την αλήθεια ευθύς εξ αρχής και να αναλάβει την ευθύνη της χρεοκοπίας χαράζει ακόμη κόκκινες γραμμές.
Η ευθύνη αναλογεί σε όλους μας και στον ελληνικό λαό που κατά πλειοψηφία παριστάνει τον αδαή και τρέχει να αναδείξει στην εξουσία κάθε δημαγωγό που υπόσχεται απίθανες ανοησίες.
Η μόνη ελπίδα που θα μπορούσε να αποτρέψει ή να μετριάσει αυτήν την κατάληξη είναι μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που θα αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του κοινοβουλίου και της κοινωνίας και θα κάνει μέσα σε μήνες όσα οι προηγούμενοι δεν έκαναν σε χρόνια ή δεκαετίες.
Ο μόνος δρόμος για να ανακτήσει η χώρα τη χαμένη της ανεξαρτησία και για να αποκαταστήσει την πληγωμένη της αξιοπρέπεια, είναι ο δύσκολος δρόμος της ενότητας και της ανάπτυξης.