Αναφαίρετο είναι το ...
δικαίωμα του όποιου βουλευτή να μετακινηθεί από ένα κόμμα σε άλλο. Και ασφαλέστερη διασφάλιση αυτού του δικαιώματος δεν είναι άλλη από το γεγονός πως, αν και η πολιτική ζωή του τόπου έχει σημαδευτεί από σοβαρές πολιτικές αναταράξεις εξαιτίας τέτοιων μετακινήσεων, ποτέ και κανένας δεν σκέφτηκε να εισηγηθεί συνταγματική πρόβλεψη που να τις απαγορεύει ή έστω να τις δυσχεραίνει.
Αλλά, όπως επανειλημμένα έχει υπογραμμιστεί τα τελευταία χρόνια, «ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό». Που πολύ απλά σημαίνει ότι η κάθε μετακίνηση αξιολογείται υποχρεωτικά με βάση τα κίνητρα που την προκάλεσαν.
Διότι, για παράδειγμα, αλλιώς κρίνεται η αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ βουλευτών του πριν από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και αλλιώς άλλων που, αν και υπερψήφισαν και το δεύτερο και άσκησαν ως υπουργοί μνημονιακή πολιτική, στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε αντιμνημονιακούς «πολέμαρχους».
Είναι πολλές οι μετακινήσεις εν όψει της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης. Και ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Υπάρχουν περιπτώσεις που υπαγορεύθηκαν από ιδεολογικοπολιτικά αίτια και υπάρχουν και άλλες που είχαν ως μοναδικό κίνητρο την προσπάθεια της επανεκλογής.
Φυσικά η κοινή γνώμη γνωρίζει -και με απόλυτη ακρίβεια μάλιστα- σε ποια κατηγορία υπάγεται η κάθε αλλαγή κομματικής «φανέλας». Οπως επίσης γνωρίζει και ότι η προσφορά ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη ζήτηση, αλλά ευτυχώς δεν στάθηκε δυνατό να απορροφηθούν όλοι οι «πρόθυμοι» να μετακινηθούν από ένα στρατόπεδο σε άλλο. Και περιττεύει, ασφαλώς, η επισήμανση πως όσο ευρύτερο είναι το φαινόμενο των ιδιοτελών μετακινήσεων τόσο μεγαλύτερο είναι και το πλήγμα σε βάρος της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος, των κομμάτων που το συνθέτουν και των βουλευτών που το υπηρετούν.