Του Διονύση Νασόπουλου
Η μουρμούρα στους ...
διαδρόμους της Συγγρού συνοδευόταν από κάτι ακατάληπτα ηπειρώτικα που δεν ακούγονταν για φιλοφρονήσεις.
Ο υπουργός είχε ξύσει πληγές και εξήγειρε πολλούς κομματικούς -ορισμένοι ίσως εποφθαλμιούσαν και τη θέση. Το βέβαιον είναι ότι ο υπουργός την παρέδωσε σε φιλικά χέρια. Η ιστορία έχει κάπως έτσι: Ο υπουργός προτού γίνει βουλευτής και υπουργός είχε διατελέσει δήμαρχος σε έναν από τους δήμους - «βιτρίνα» της πρωτεύουσας.
Από τις πρώτες ημέρες της θητείας του «βόλεψε» κι έναν «κολλητό» αρχιτέκτονα ως τεχνικό σύμβουλό του, ενώ αποχωρώντας από το δήμο, τον «εξασφάλισε» με μια μετακίνηση στη δημοτική αναπτυξιακή εταιρία. Ο «κολλητός» είχε δικαίωμα υπογραφής και με αυτήν προσπαθούσε επί χρόνια να δικαιολογήσει την αργομισθία του.
Ο καιρός περνούσε ήρεμα, χωρίς να ενοχλείται από τους δημάρχους που ακολούθησαν. Ωστόσο, ο τελευταίος που κέρδισε -αναπάντεχα- τον δήμο, αποφάσισε να ξαναδεί τις καταστάσεις του προσωπικού. Το αποτέλεσμα ήταν ο φίλος του υπουργού να βγει στο ξέφωτο και να αποχαιρετίσει.
Αλλά σε αυτόν τον κόσμο άμα έχεις φίλους καρδιακούς δεν χάνεσαι. Ο υπουργός είχε κρατήσει για τον δικό του άνθρωπο μια προεδρία σε ταραγμένο φορέα που εποπτεύει -και ο φίλος αποκαταστάθηκε πριν λίγες ημέρες, παρά την εσωκομματική γκρίνια και τα ειρωνικά χαμόγελα στο δήμο τους, όπου όλοι γνωρίζονται καλά.
Είναι η ίδια γνωστή ιστορία πολιτικής υπεροψίας που επαναλαμβάνεται και το μόνον που αλλάζει είναι οι πρωταγωνιστές της. Στα καφενεία και στις γειτονίες, απλώς το λένε «ρουσφέτι» ή «βόλεμα». Και δεν μπορεί να το χτυπήσει καμία τρόικα...