Λιγοστεύουν, όσο...
περνάνε οι μέρες, οι πιθανότητες να τιμήσουν οι εταίροι και δανειστές μας τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει έναντι του ελληνικού λαού και να του αναγνωρίσουν έμπρακτα και όχι με φραστικές μεγαλοστομίες τις θυσίες στις οποίες έχει υποβληθεί και τα επιτεύγματα που έχει σημειώσει.
Και καταρρέουν ταυτόχρονα και οι όποιες δικαιολογίες για δήθεν υστέρηση της κυβέρνησης στην εκπλήρωση των ειλημμένων υποχρεώσεών μας. Όχι μόνο υπήρξαν επαρκέστατες οι προτάσεις που κατατέθηκαν στην τρόικα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έφτασαν στο σημείο να καλύψουν ακόμη και υπερβολικές και αβάσιμες αξιώσεις των διαπραγματευτών τις οποίες σκόπιμα έθεταν.
Όλα πλέον είναι ανοιχτά. Αν οι εταίροι δεν επιδείξουν, έστω και καθυστερημένα, το επιβαλλόμενο αίσθημα ευθύνης, τότε οδεύουμε υποχρεωτικά προς μία μηνιαία παράταση της ισχύος του μνημονίου. Για μεγαλύτερη, όπως προφανώς επιδιώκεται από τους δανειστές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να συναινέσει η κυβέρνηση και σε μια τέτοια περίπτωση πολλά είναι πιθανό να συμβούν.
Αλλά μία από τις παρενέργειες των μέχρι τώρα χειρισμών της υπόθεσής μας είναι και η κάθε άλλο παρά κολακευτική για την Ευρωπαϊκή Ενωση εντύπωση που προκαλείται. Διότι εκείνο που ή διαφεύγει τη προσοχή ή δεν απασχολεί τη θεσμική ηγεσία της ΕΕ και τους λεγόμενους ισχυρούς της Ευρωζώνης είναι πως ένας οργανισμός ο οποίος συμπεριφέρεται προκλητικά άδικα σε κάποιο μέλος του αυτοχειριάζεται ως έναν βαθμό.
Όποιοι θέλουν να ηγούνται σε ιστορικής σημασίας εγχειρήματα, οφείλουν να διαθέτουν όχι μόνο δύναμη και χρήμα, αλλά πρωτίστως το απαιτούμενο ηθικό ανάστημα και να μην καταφεύγουν σε μικροπολιτικά τερτίπια, σε μικρούς σχεδιασμούς και σε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Τώρα χρειάζονται πρωτοβουλίες που να αποδεικνύουν ότι δεν είναι έτσι.