Έχουμε, ως χώρα, μία...
πολύ κακή συνήθεια όταν διαπραγματευόμαστε σε διεθνές επίπεδο.
Θεωρούμε πως οι διάφοροι μεσολαβητές και διαπραγματευτές παίζουν προσωπικά παιχνίδια ή υλοποιούν κάποια δικά τους σκοτεινά σχέδια.
Αρχίζουν, λοιπόν, οι προσωπικές επιθέσεις και λοιδορίες εναντίον τους.
Η τακτική αυτή είναι αντιπαραγωγική, αφελής και ενίοτε επικίνδυνη.
Οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων ή των διεθνών οργανισμών σπανίως εκτρέπονται από τη γραμμή που επιβάλλουν τα θεσμικά συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούν.
Η ασύστολη δαιμονοποίησή τους μπορεί να ικανοποιεί το κοινό στον εγχώριο στίβο και να «πουλάει», αλλά δημιουργεί εχθρούς χωρίς λόγο και δίνει την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας.
Η σκληρή αποτελεσματική διαπραγμάτευση δεν συνάδει ούτε με προσωπικές επιθέσεις ούτε με άσκοπους λεονταρισμούς.
Η Ελλάδα κερδίζει ιστορικά τις μάχες της όταν έχει αυτοπεποίθηση και όταν διαθέτει ισχυρές συμμαχίες και φίλους.