Υποτίθεται ότι η διαδρομή λίγο ...
θέλει ακόμη για να ολοκληρωθεί και άρα εκείνο που λογικά θα έπρεπε να απομένει είναι η τακτοποίηση των όποιων εκκρεμοτήτων υπάρχουν.
Ή έστω και η διαμόρφωση των προϋποθέσεων εκείνων που θα διαλύσουν τις βάσιμες έως έναν βαθμό ανησυχίες των εταίρων και δανειστών μας ότι δεν πρόκειται να υποτροπιάσουμε και να επανέλθουμε σε καταστάσεις δημοσιονομικής παραφροσύνης όπως εκείνη του 2009.
Και υποτίθεται, επίσης, ότι δεν αποφασίσαμε μονομερώς και αυθαιρέτως πως προσεγγίσαμε πια το τέρμα της διαδρομής, αλλά από κοινού με τους συμμάχους και εταίρους επιχειρούμε να διαμορφώσουμε εδώ και καιρό το πλάνο της επόμενης μέρας.
Αλλωστε οι ίδιοι έχουν αναγνωρίσει ότι πολύ νωρίτερα από τις προβλέψεις φτάσαμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, βγήκαμε από την ύφεση και επανακτήσαμε μια σχετική πρόσβαση στις αγορές.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, κάθε άλλο παρά δικαιολογείται αυτό το νέο κύμα απαιτήσεων που προβάλλεται από πλευράς της τρόικας προκειμένου να ολοκληρωθεί η τελική αξιολόγηση και να ανάψει το «πράσινο φως» για τις προγραμματισμένες εξελίξεις. Και το γνωρίζουν καλά αυτό τόσο τα μέλη της τρόικας όσο και εκείνοι τους οποίους εκπροσωπούν.
Σε μια χώρα που η ανεργία της έφτασε στο εξωφρενικό ποσοστό του 27,5% και μόλις τελευταία εμφανίστηκαν τα πρώτα δειλά ίχνη αποκλιμάκωσής της είναι αδιανόητη ακόμη και η σκέψη για καθιέρωση των μαζικών απολύσεων. Οπως επίσης είναι αδιανόητη η απαίτηση για νέες μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, που θα έχουν ως αναπότρεπτο αποτέλεσμα την υποχώρηση σε νέα υφεσιακά τέλματα.
Η χώρα αυτή και ο λαός της έχουν ματώσει στα χρόνια της κρίσης όσο καμία άλλη χώρα και κανένας άλλος λαός υπό συνθήκες ομαλής πολιτικής ζωής. Τα όποια όρια αντοχής τους έχουν εξαντληθεί προ πολλού και δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες ασκήσεις επί χάρτου και εκ των υστέρων ομολογίες εσφαλμένων υπολογισμών και εκτιμήσεων που με ασυγχώρητη επιπολαιότητα προωθούνται και επιβάλλονται.
Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει κι εμείς επιτέλους να καταλάβουμε πως η απαίτηση για πολιτική σταθερότητα και κοινωνική γαλήνη είναι απαράβατη προϋπόθεση για να περάσουμε στην ομαλή οικονομική λειτουργία. Και πως η ενδεχόμενη απεμπλοκή από τις μνημονιακές υποχρεώσεις δεν θα ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων, χωρίς τις οποίες δεν θα προκύψει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα για την αναπτυξιακή από εδώ και πέρα πορεία του τόπου.
Η λύση στο πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι απλή αν υπάρξει κατανόηση και καλή θέληση και από τις δύο πλευρές. Αν εμείς κατανοήσουμε τις ανησυχίες των εταίρων και δανειστών μας και αν εκείνοι συνειδητοποιήσουν ότι τα όριά μας έχουν εξαντληθεί.