Στον πέμπτο χρόνο της...
κρίσης, δυστυχώς, εκείνο που συχνά-πυκνά διαπιστώνεται δεν είναι μόνο ο μακρύς δρόμος τον οποίο θα πρέπει να διανύσουμε για να βρεθούμε κοντά στην άκρη του τούνελ, αλλά και το απαράδεκτο φαινόμενο να συνεχίζονται πρακτικές και να διαιωνίζονται καταστάσεις εξαιτίας των οποίων βρεθήκαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Αδιάψευστο παράδειγμα η περίπτωση των 131 δημοτικών επιχειρήσεων που αρνούνται να απογραφούν και να ελεγχθεί έτσι ο τρόπος λειτουργίας τους.
Τι κρύβεται πίσω από την άρνησή τους είναι προφανέστατο. Παράνομοι διορισμοί, βολέματα ημετέρων, εξωφρενικές αμοιβές, ανεξέλεγκτες σπατάλες, παράνομες δοσοληψίες, σκανδαλώδεις συμβάσεις και όσες και όποιες άλλες δραστηριότητες αποτέλεσαν διαχρονικά τις παθογένειες ενός φαύλου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα.
Και, δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο για υποψίες, αφού κάποιες από τις δραστηριότητές τους, όπως οι μελέτες και τα έργα τηλεχειριζόμενων συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης σε διάφορες ΔΕΥΑ, έχουν περιέλθει πλέον στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης και ερευνώνται από τις εισαγγελικές αρχές. Με πολλαπλές δυσμενείς πολιτικές και κοινωνικές παρενέργειες σε μια κρίσιμη καμπή για τον λαό και τον τόπο.
Έχει ματώσει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών από τις θυσίες στις οποίες έχουν υποβληθεί προκειμένου να παραμείνει όρθια η χώρα.
Και το μήνυμα που, δυστυχώς, εισπράττουν από φαινόμενα όπως αυτό των αδιάλλακτων ως προς τη διατήρηση του ανεξέλεγκτου των πεπραγμένων τους δημοτικών επιχειρήσεων είναι πως τη στιγμή που οι συντάξεις έχουν κατακρεουργηθεί, οι μισθοί έχουν επανειλημμένα περικοπεί και η ανεργία έχει καταγράψει πανευρωπαϊκό ρεκόρ, εξακολουθούν και υπάρχουν θύλακοι στον δημόσιο τομέα για τους οποίους οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν πόσους πληρώνουν, πόσα τους πληρώνουν και γιατί τους πληρώνουν.
Θα περίμενε κανείς ότι τέτοια τουλάχιστον φαινόμενα θα είχαν εκλείψει στα χρόνια της κρίσης.
Κανένας δεν έχει την απαίτηση να διορθωθούν στο διάστημα αυτό παθογένειες και αδυναμίες δεκαετιών, αλλά την άσκηση ενός στοιχειώδους ελέγχου από πλευράς της υπεύθυνης κυβέρνησης όχι απλώς την αναμένει αλλά και την αξιώνει.
Γιατί όταν ο όποιος δήμαρχος και η όποια δημοτική επιχείρηση λειτουργούν πέρα και πάνω από τα όρια που θέτει η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, καταντά αφελής η προσδοκία πως η κρίση μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης.