Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου
Αθλητικογράφος δεν είμαι ούτε θέλω να...
υποδυθώ τον επαΐοντα για τα ποδοσφαιρικά πράγματα.
Φίλαθλος που αγαπώ το ποδόσφαιρο παιδιόθεν – αυτό είμαι, ναι.
Και θέλω να γράψω δυο λέξεις υπό αυτήν και μόνη την ιδιότητα, για το ματς της Εθνικής μας με την Ακτή Ελεφαντοστού.
Όχι, δε θέλω να μιλήσω για την ιστορική πρόκριση στο 2ο γύρο ενός Μουντιάλ – παρότι πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό, χωρίς αμφιβολία.
Ούτε για την «αθάνατη ελληνική ψυχή» που στάθηκε όρθια απέναντι στους Αφρικανούς, όπως έλεγαν οι δημοσιογράφοι που μετέδιδαν και σχολίαζαν το παιγνίδι.
Θέλω να πω ότι είδα την ομάδα μας, επιτέλους, να παίζει αληθινό ποδόσφαιρο. Πρώτη φορά έτσι. Να κάνει επιθέσεις, να δημιουργεί ευκαιρίες, να έχει τρία δοκάρια, να μην επιτρέπει στον αντίπαλο κα μονοπωλεί το θέαμα…
Σαν να μην είχα ξαναδεί έτσι την Εθνική. Και το 2004, που κέρδισε το Euro στη Λισσαβώνα (εκεί ήμουν) τέτοιο ποδόσφαιρο δεν έπαιξε.
Άμυνα, κυρίως, παιχνίδι καθυστερήσεων και κάποιες αντεπιθέσεις, μήπως και…
Στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, όμως, έδειξε τελείως διαφορετική εικόνα. Εδικαιούτο 100% τη νίκη και την πρόκριση.
Και, να σας και κάτι τελευταίο: Ακόμη και δεν καταφέρναμε να προκριθούμε, πάλι πολύ ευχαριστημένος θα ένιωθα…
Επιτέλους, μωρέ, δείξαμε ότι ξέρουμε μπάλα…