Η αποδόμηση της παρακαταθήκης του ...
ξεκίνησε απ’ τον «εκσυγχρονισμό» και συνεχίζεται...
Λίγες μέρες μετά το πέρασμα στην ιστορία του μεγάλου ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, που έφυγε ξημερώματα της 23ης Ιούνη του 1996, πάνω στο κρεβάτι όπου κατέληξε, μαζί με την ελληνική σημαία, μαζί με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, του πολιτικού του «παιδιού», βρισκόταν κι ένα μπουκαλάκι με νερό απ’ το Αιγαίο, μαζί μ’ ένα μήνυμα ενός ανθρώπου του λαού:
«Μια χούφτα θάλασσα απ’ το Αιγαίο που αγάπησες, ταξίδεψες και υπερασπίστηκες, για συντροφιά στο στερνό σου ταξίδι...» Τήνος Λ.Χ.
Ίσως ο πλέον παραστατικός αποχαιρετισμός στον ηγέτη ο οποίος σημάδεψε τη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία της Ελλάδας με το –επαναστατικό για την εποχή– τρίπτυχο «εθνική ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία - κοινωνική απελευθέρωση»· στον ηγέτη που έβγαλε απ’ το πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο τους ηττημένους του Εμφυλίου, τους κοινωνικά απόβλητους, και τους τοποθέτησε στο κέντρο του ιστορικού γίγνεσθαι· στον ηγέτη ο οποίος είχε με τον λαό εκείνη τη μοναδική, ανεπανάληπτη «ερωτική» σχέση· στον δημεγέρτη και όχι δημαγωγό, όπως χαιρέκακα και δίχως ίχνος επαφής με την πραγματικότητα αποκαλούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Και τα εννοούσε ο Ανδρέας και τα τρία στοιχεία του τρίπτυχου με το οποίο εισέβαλε στην εποχή της Μεταπολίτευσης και έφερε επαναστατικές ανατροπές, απέρριψε το παλιό και φθαρμένο, σαγήνευσε τον λαό. Τόσο, που έγινε «ο Αντρέας του».
Τόσο, ώστε ζητούσε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις το στήσιμο της εξέδρας κατά το δυνατόν χαμηλότερα. Ήθελε να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στον λαό που τον αποθέωνε, να παίρνει και να δίνει, να αγκαλιάζει μ’ εκείνο το μοναδικό άπλωμα των χεριών, να ζει όσο πιο έντονα γινόταν τον παλμό του, να «απογειώνεται».
Σε αυτό το μοναδικό «ταξίδι» αντάμα με τον λαό ο ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου δεν εγκατέλειψε αυτά τα στοιχεία της πολιτικής του.
Έκανε λάθη; Και βέβαια έκανε.
Έκανε πισωγυρίσματα; Φυσικά και έκανε.
Έκανε συμβιβασμούς; Οπωσδήποτε έκανε.
Μα ποτέ δεν πρόδωσε.
Ποτέ δεν εγκατέλειψε.