Είναι καίριο -και καθαρά ευρωπαϊκό- το ...
πρόβλημα που ανέδειξε χθες ο πρωθυπουργός με την επίσκεψή του στη Frontex. Και σωστά υπογράμμισε το έργο που γίνεται, καθώς έχουν σωθεί 4.000 ζωές και δεν έχουν σημειωθεί άλλες τραγωδίες όπως εκείνη της Λαμπεντούζα. Μόνο που όσο θα διαιωνίζεται η βορειοευρωπαϊκή μακαριότητα, το πρόβλημα θα προσλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η λύση είναι μία και μόνη. Και γνωστή από χρόνια. Οι Ευρωπαίοι πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι, αν θέλουν να μιλούν για ενιαία Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πρέπει να αποδεχθούν ότι τα νότια σύνορά τους είναι τα ελληνικά, τα ιταλικά και τα ισπανικά και ότι η φύλαξή τους θα πρέπει να αποτελεί υποχρέωση και ευθύνη όλων.
Και οφείλουν να το αποδεχτούν και για έναν πρόσθετο λόγο, που τους αφορά άμεσα. Διότι το ατέλειωτο κύμα των απελπισμένων από την Ασία και την Αφρική δεν έχει για προορισμό του τις μεσογειακές χώρες, αλλά τις βλέπει ως ενδιάμεσο σταθμό για να μπορέσει από εκεί να περάσει στις πλούσιες χώρες του Βορρά.
Συχνά, μάλιστα, έχει διατυπωθεί στο παρελθόν αλλά και σχετικά πρόσφατα η απειλή πως αν οι Βορειοευρωπαίοι δεν αναγνωρίσουν ότι το πρόβλημα είναι κοινό για όλους και άρα θα πρέπει να υπάρξει μια ενιαία και αποτελεσματική πολιτική για την επίλυσή του, τότε οι χώρες του Νότου θα ανοίξουν τα σύνορά τους και θα διευκολύνουν τις στρατιές των οικονομικών προσφύγων να φτάσουν εκεί που πραγματικά θέλουν.
Και το κακό με τις απειλές είναι ότι ενίοτε πραγματοποιούνται. Ιδιαίτερα όταν ο βολικός εφησυχασμός ορισμένων εξασφαλίζεται με ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές θυσίες άλλων, αλλά και με απώλεια εκατοντάδων αθώων που αναζητούν την ελπίδα.