Υπέρβαση της ΝΔ και σχηματισμό νέου κόμματος...
υπό την επωνυμία Νέα Ελλάδα, βρίσκεται στις προθέσεις του πρωθυπουργού, όπως διαρρέει το Μαξίμου στο οικείο ρεπορτάζ.
Τι ωραία που μοιάζουν όλα στα χαρτιά! Υπερβάσεις ιστορικής σημασίας έχουν γίνει στο παρελθόν στη Δεξιά παράταξη. Την έκανε ας πούμε ο Παπάγος, σε καιρούς ταραγμένους, όταν, και παρά την αντίδραση του παλατιού, ίδρυσε το ‘51 τον Ελληνικό Συναγερμό.
Τον συνόδευε το φωτοστέφανο του πατριώτη, η πολεμική του προϊστορία, η αντίθεσή του με τον Τσολάκογλου, η φυλάκισή του σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά και η θέληση νέων στρωμάτων της αστικής τάξης για κάτι πιο σύγχρονο από το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο διαδέχτηκε- αφού πρώτα το σάρωσε εκλογικά.
Υπέρβαση έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν το ‘56 ίδρυσε την Ε.Ρ.Ε., αλλά και το ‘74 όταν ίδρυσε τη Ν.Δ. Ηγετική εκ των πραγμάτων, μετέπειτα -για την παράταξή του και μόνο- «εθνάρχης», σφράγισε ούτως ή άλλως την ιστορία των καιρών του: Με αρνητικό πρόσημο προχουντικά, ως αρχηγός της σκληρής Δεξιάς των στρατοπέδων και των ξηρονησιών, με θετικό πρόσημο μεταχουντικά, συμβάλλοντας στην εδραίωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Στα βήματά τους, προφανώς, οραματίζεται να βαδίσει και ο Αντώνη Σαμαράς.
Σκοπεύει, λέει, να επεκτείνει το κόμμα του αμφίδρομα, τόσο στο χώρο του Κέντρου προκειμένου να απορροφήσει ψηφοφόρους του αναιμικού πλέον ΠΑΣΟΚ, όσο και στο χώρο της σκληρής Δεξιάς, απορροφώντας ψηφοφόρους του κ. Καμμένου, του κ. Πολύδωρα και της Χρυσής Αυγής.
Θα είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό πείραμα, εάν γίνει και εάν πετύχει. Ωστόσο δεν αποκλείεται να αποβεί μια καρικατούρα διεύρυνσης, σαν εκείνη περίπου που επιχείρησε ο Γιώργος Παπανδρέου, με την αμφίπλευρη διεύρυνση των εκ δεξιών Μάνου και Ανδριανόπουλου και εξ αριστερών με Δαμανάκη και Ανδρουλάκη, αφήνοντας τον ΠΑΣΟΚ σύξυλο, ιδιαίτερα για τους δύο πρώτους.
Η ίδρυση ενός κόμματος ή η μετεξέλιξή του αποβαίνει επιτυχής όταν γίνεται για να εκφράσει ένα μεγάλο όραμα, μια σημαντική ιδέα ή να σηματοδοτήσει μια ουσιαστική πολιτική, κοινωνική και εθνική εξέλιξη.
Έτσι ας πούμε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρωθυπουργός των στρατοπέδων και των ξηρονησιών, έγινε ο εκκοσμικευμένος Ευρωπαίος συντηρητικός πολιτικός της Δεξιάς.
Τι από τα προηγούμενα συγκεντρώνει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του; Με την ανεργία να κυμαίνεται περί το 28%, και η αποκλιμάκωσή της να δείχνει δραματικά καρκινοβατούσα, με την οικονομία νεκροζώντανη, με ένα success story που δεν πείθει, με υπουργούς που ένιωθαν δυσανεξία στους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ, και νιώθουν απλώς ανοχή στους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, με συνεργάτες που δηλώνουν ότι γεννήθηκαν αντικομμουνιστές; (Δικαίωμά τους βέβαια, αλλά η λέξη είναι φορτισμένη από την παλιά αμαρτωλή ιστορία της Δεξιάς και ο εκφράζων τη λέξη το ήξερε αυτό).
Ποιους κεντρώους θα πείσει να στοιχηθούν στο κόμμα του;
Φυσικά το επιχείρημα, αν ισχύει ως πρόθεση, βρίσκεται στον αέρα, καθώς η Λυδία λίθος του εκλογικού αποτελέσματος θα αποφασίσει για τα περεταίρω.
Αν η διαφορά από τον είναι ΣΥΡΙΖΑ μικρή και, άρα διαχειρίσιμη, ίσως το αποτολμήσει. Αν είναι μεγάλη, θα έχει άλλα προβλήματα ο πρωθυπουργός..