Του Γιώργου Κράλογλου
Ακόμη και αν επαληθευθούν οι εκτιμήσεις ότι θέλουμε μια...
γεμάτη δεκαετία (χωρίς πολιτικό ή οικονομικό ατύχημα) για να αισθανθούμε και στην τσέπη μας την έξοδο από την κρίση και μια εικοσαετία για να περιορισθεί (κάπως) η κηδεμονία των δανειστών, οι κίνδυνοι για ένα νέο κύκλο κρίσης είναι ορατοί από σήμερα όσο το πρόβλημα της οικονομίας παραμένει βαθιά πολιτικό.
Δυστυχώς όμως το προεκλογικό σκηνικό που διαμορφώνεται, ημέρα με την ημέρα, παρουσιάζει μιας νέας μορφής επικίνδυνη νοοτροπία που ξεπερνάει και εκείνη της μεταπολίτευσης και διαμορφώνει παγίδες για το μέλλον και της οικονομίας.
Στη μεταπολίτευση υπήρχαν (την πρώτη δεκαετία τουλάχιστον) και λεφτά και η εγγύηση των ηγετών-σωτήρων, αλλά και η ανοχή του λαού στην μεταστροφή της οικονομίας σε δικτατορία κρατισμού αφού ήταν διάχυτη η υπόσχεση της αλόγιστης διανομής του κρατικού κορβανά.
Για αυτό και πίσω από τις πλάτες των ηγετών της εποχής καλύφθηκε η δράση των τριτοκοσμικών πειραματιστών και φωστήρων στην οικονομία που κατέστρεψαν τα πάντα, διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα και εγκατέστησαν την διαπλοκή, την διαφθορά και το πελατειακό κρατικοδίαιτο σύστημα.
Σήμερα τους σωτήρες εκείνης της εποχής αντικαθιστούν κόμματα και πολιτικές κινήσεις με κάθε μορφής μπουλούκια «προοδευτικών» που είναι γνωστοί από κωμικά σήριαλ, σαπουνόπερες, μπουζουκτζίδικα, τηλεοπτικά παράθυρα και λαϊκές τηλεοπτικές εκπομπές πόνων και δακρύων...
Όλα αυτά τα τηλεοπτικά και θεατρικά μπουλούκια έρχονται να αντιμετωπίσουν τον πολιτικό βραχνά των αποτυχημένων του δικομματισμού της μεταπολίτευσης αλλά με κάποιες περίεργες προοδευτικές ιδέες και ένα ύποπτο έως σκοτεινό εθνικισμό.
Εάν εξαιρέσουμε τους (διαφόρων αποχρώσεων) αριστερούς που υπόσχονται την διατήρηση του ίδιου συστήματος του δικομματισμού με επαναφορά όλων εκείνων των παροχών που μαζί με την συγκυρία προκάλεσαν την σημερινή μας κατάντια έχουμε «προσφορές σωτηρίας» από κινήσεις που ούτε καταλαβαίνεις την σημασία τους αλλά ούτε και την βαθύτερη σκοπιμότητά τους.
Το μόνο ξεκάθαρο, βέβαια, είναι η φιλοδοξία των ηγεσιών των πολιτικών-μπουλουκιών καθώς και συγκεκριμένων προσώπων του πυρήνα τους να αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με τον παχυλό μισθό του βουλευτή συν τις δαπάνες των 17.000 ευρώ των μήνα ή με τον ακόμη πιο αξιόλογο μισθό του ευρωβουλευτή.
Διαφορετικά μόνο ως γελοίος πολίτης αυτού του τόπου μπορείς να πιστέψεις ότι οι μπρατσωμένοι καραγκιόζηδες που κλωτσάνε τελάρα, οι διασκεδαστές, οι τραγουδιστές, οι ποδοσφαιριστές, και επαγγελματίες της τηλεόρασης μπορούν να σώσουν την χώρα και την οικονομία μέσα από διαφόρων αποχρώσεων εθνικιστικά μαζέματα ή δήθεν προοδευτικά κινήματα που δεν γνωρίζουν όχι μόνο τι σημαίνει παραγωγικός ιστός στην οικονομία αλλά και ούτε η λέξη παραγωγή και ανταγωνισμός στην παγκόσμια αγορά αφού ουδέποτε είχαν συγγένεια με τους χώρους αυτούς...
Δεν αντέχει σε περισσότερο σχολιασμό και ανάλυση όλο αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα που μυρίστηκε λαϊκή δυσφορία και αγανάκτηση από τον αποτυχημένο δικομματισμό και «ψητό» στην πολιτική κονίστρα μιας και με απρόσμενη επιτυχία σχηματοποιούνται ρεύματα σωτηρίας αριστερών δυνάμεων και δήθεν παραγκωνισμένων εθνικιστών.
Γελοιοποιήσαμε με τον τρόπο αυτό την πολιτική ως νούμερο για επιθεώρηση αφού ο κάθε προβεβλημένος στις λαϊκές μάζες δεν αρκείται πλέον μόνο στον ρόλο του αφισοκολλητή και του νεροκουβαλητή του κόμματος αλλά θέλει να φτιάξει δικό του κόμμα.
Θέλει με άλλα λόγια να δημιουργήσει τον δικό του πάγκο στην λαϊκή αγορά του αγανακτισμένου εκλογικού σώματος μήπως και υποχρεώσει ακόμη και τους τελειωμένους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς να τον προσέξουν και να τον χώσουν σε κάποια λίστα να βγάζει πολιτικό μεροκάματο.
Και ενώ όλοι αυτοί οι θίασοι με τους τυχάρπαστους υποψήφιους υπόσχονται την σωτηρία των ελλήνων οι δανειστές και όσοι έχουν σήμερα στην τσέπη τους την εθνική μας κυριαρχία περιμένουν την πλήρη γελοιοποίηση μας όταν τα πολιτικά αυτά μαζέματα θα καλούνται για να σχηματιστεί κυβέρνηση επειδή οι εκλογές θα φέρουν τα πάνω κάτω στον τόπο.
Η αλήθεια είναι ότι οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές εκλογές θα δώσουν τόσο δυνατά μηνύματα που τελικά θα προκαλέσουν ακόμη περισσότερη αμηχανία στην πολιτική σκηνή. Οπότε οι βουλευτικές εκλογές που (κατά την γνώμη μου) θα γίνουν το 2015 θα προσδιορίσουν την τύχη της χώρας για όλα τα χρόνια που θα χρειαστούμε για να βγούμε από την κρίση.
Έξοδος όμως από την κρίση δεν σημαίνει μόνο την δυνατότητα της χώρας να συνεχίσει να δανείζεται όσα θέλει από την ελεύθερη αγορά χωρίς μνημόνια και μέτρα.
Εάν θέλουμε να βγούμε από την πραγματική κρίση που μαστίζει τον τόπο και να μην επιστρέψουμε ξανά στο μονοπάτι της χρεοκοπίας οφείλουμε να διαχωρίσουμε την πολιτική από την οικονομία για να απελευθερωθεί η αγορά και οι πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις από τους κομματικούς πειραματισμούς σε βάρος τους κοινωνικού συνόλου που δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει εκτός από την εργασία του αναζητώντας την ανταμοιβή του σε ένα δίκαιο κράτος.