Ούτε μία, ούτε δύο είναι οι ανατροπές που...
φέρνει στην καθημερινότητά μας το πολυνομοσχέδιο που προβλέπεται να ψηφιστεί μέχρι αύριο το βράδυ και, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του πρωθυπουργού, θα είναι και το τελευταίο μιας σειράς νομοθετικών κειμένων μέσω των οποίων ρυθμίστηκαν οι υποχρεώσεις μας, όπως αυτές προσδιορίστηκαν από τη δανειακή σύμβαση που διασφάλισε την αποτροπή της χρεοκοπίας μας.
Αλλά αν πραγματικά έτσι είναι και οι σχέσεις μας με μνημόνια και άλλες ανάλογες δεσμεύσεις πρόκειται να διακοπούν οριστικά, καλό θα είναι η εμπειρία των τελευταίων ετών να αποδειχθεί ένα σκληρό αλλά πολύτιμο μάθημα, που θα μας βοηθήσει ώστε να περιορίσουμε κατά το δυνατόν τους κινδύνους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα αναβιώσουν αν δεν αποφύγουμε λάθη και συνήθειες του παρελθόντος.
Τόσο στο πολυνομοσχέδιο αυτό όσο και στα προηγούμενα περιελήφθησαν μέτρα και ρυθμίσεις που θα έπρεπε να είχαν νομοθετηθεί από τις κυβερνήσεις μας από τη δεκαετία του 1990, γιατί αυτό προβλεπόταν από τις υποχρεώσεις μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην οποία επιλέξαμε να ενταχθούμε και άρα θα οφείλαμε να σεβόμαστε τους κανόνες λειτουργίας της.
Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις όχι απλώς δεν το πράξαμε, αλλά επιλέξαμε να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε πρακτικές που εξυπηρετούσαν διάφορες συντεχνίες, μικροκομματικές σκοπιμότητες ή και συμφέροντα επαγγελματικών ομάδων.
Και το αποτέλεσμα της ασυνέπειας αυτής δεν ήταν απλώς και μόνο η μεταρρυθμιστική υστέρηση της κοινωνίας μας, αλλά και η αναγνώριση σε κάποιους του δικαιώματος να θεωρούν την αυθαιρεσία και την εύνοια κεκτημένο δικαίωμά τους.
Αν θέλουμε να γίνουμε κάποτε μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αποφεύγουμε στο μέλλον τέτοιου είδους πρακτικές και να προσαρμοζόμαστε με τα ισχύοντα στην Ευρωζώνη.