του Μάνου Αντώναρου
Τον εξευτελισμό που ζουν καθημερινά πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες μπροστά στους κάδους σκουπιδιών......
Χθες το μεσημέρι περιμένω να φέρει το σχολικό την κόρη μου.
Στην γωνία από την άλλη μεριά του δρόμου υπάρχει ένας κάδος απορριμάτων του Δήμου.
Στο βάθος του πεζοδρομίου βλέπω μια μαμά να πλησιάζει κρατώντας τη δική της κόρη από το χέρι. Στις πλάτες της η μικρή κουβαλάει τη δική της σχολική τσάντα.
Και οι δυο τους είναι καλοβαλμένες.
Έχουν σχεδόν φτάσει στη γωνία, όταν σταματά το σχολικό που φέρνει την κόρη μου.
Πλησιάζω την πόρτα που ανοίγει.
Την παίρνω στην αγκαλιά μου για να τη βοηθήσω να κατέβει.
Στην πλάτη κουβαλάει τη δικιά της τσάντα.
Την αφήνω από την αγκαλιά μου στο πεζοδρόμιο.
Σηκώνω το βλέμμα και παγώνω.
Η μαμά που έβλεπα πριν, έχει σταματήσει μπροστά στον κάδο απορριμάτων του Δήμου και ψάχνει διακριτικά.
Η κορούλα της δίπλα κρατώντας πάντα το ένα (ελεύθερο) χέρι της μαμάς της περιμένει υπομονετικά.
Μελαγχολικό βλέμμα.
Είναι στην ηλικία της δικιάς μου κόρης.
Η μαμά βγάζει κάτι από τον κάδο και το βάζει με μια γρήγορη κίνηση στην δικιά της τσάντα …ξαναψάχνει…. Βρίσκει και κάτι άλλο …το βάζει κι αυτό στην τσάντα που κρέμεται από τον ώμο της.
Διασταυρωνονται τα βλέμματα μας.