του Γιώργου Καραμπεσίνη
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όποιος εννοεί να ακυρώσει τα Μνημόνια, πρέπει να είναι...
αποφασισμένος να αναλάβει τις συνέπειες και να έχει επεξεργασμένο σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη.
Τα ψέματα τελειώνουν. Η προπαγάνδα για την επικείμενη ανάκαμψη, ήταν το ηρεμιστικό που διευκόλυνε την κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο.
Το πρόβλημα όμως με τη μνημονιακή παράταξη είναι ότι ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Όλους τους προηγούμενους μήνες προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η οικονομία σταθεροποιείται, δυστυχώς όμως η εξέλιξη των βασικών δεικτών δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.
Πριν από ένα περίπου χρόνο, ο πρωθυπουργός είχε θέση ως στόχο να φτάσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, χωρίς απώλειες. Ευελπιστούσε ότι οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και η ΕΚΤ θα προχωρούσαν στο «κούρεμα» του χρέους και έτσι θα μπορούσαμε να εμφανιστούμε στις αγορές.
Όμως και αυτό αποδεικνύεται άλλη μία ψευδαίσθηση αφού ουδείς είναι διατεθειμένος να προχωρήσει στο πολυπόθητο «κούρεμα».
Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι ετοιμάζεται το τρίτο - κατά σειρά Μνημόνιο - δηλαδή νέα εξοντωτικά μέτρα με ασφυκτικό έλεγχο από την Τρόϊκα για την εφαρμογή τους.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια οικονομία η οποία παραμένει στο φαύλο κύκλο μιας πρωτόγνωρης ύφεσης.
Το ΑΕΠ έχει μειωθεί, πλέον, κατά 25% με συνέπεια να έχει καταστραφεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας και να έχουν συσσωρευθεί κοινωνικά ερείπια.
Η κυβερνητική προπαγάνδα εξακολουθεί να προσβάλλει τη νοημοσύνη μας με την επίκληση σαθρών δημοσιονομικών επιτευγμάτων.
Το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η στάση πληρωμών του δημοσίου και η ολοσχερής κατάργηση του κοινωνικού κράτους με την υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας και των κάθε είδους κοινωνικών παροχών, έχει καταντήσει το ανέκδοτο της χρονιάς. Και ενώ η ανεργία αυξάνεται κατακόρυφα, η κυβέρνηση περικόπτει δημόσια έργα και πρωτογενείς δαπάνες!
Παράλληλα, η οριζόντια υπερφορολόγηση των πάντων και κυρίως όσων ακόμη κινούν την οικονομία, οδηγεί νομοτελειακά στη διαιώνιση της ύφεσης.
Συνεπώς, όσο και να προσπαθούν να εμφανίσουν κλίμα θετικών προσδοκιών, αυτό έρχεται σε σκληρή αντίθεση με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας αλλά και την συνακόλουθη καταστροφή της κοινωνίας.
Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ, συνεχίζει να εκβιάζει και να απειλεί, εφαρμόζοντας μια άγρια μονεταριστική πολιτική ανηλεούς λιτότητας, η οποία συνθλίβει σαν μέγγενη την κοινωνία.
Άλλα προσδοκούσαν από την ΕΕ οι λαοί της Ευρώπης και ειδικότερα οι λαοί του «Νότου». Περίμεναν ότι θα δημιουργηθεί ένα περιβάλλον μιας αλληλέγγυας ομοσπονδίας, εντός της οποίας θα υπήρχε, τουλάχιστον, εξισορρόπηση ελλειμμάτων και πλεονασμάτων. Αντί αυτών, διαπιστώνουν ότι από την καταραμένη συνθήκη του Μάαστριχ και μετά, νοιώθουν αλυσοδεμένοι.
Οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί, συνεχώς αλλάζουν προς το χειρότερο. Ταυτόχρονα αλλάζουν προς το αντιδραστικότερο όλοι οι θεσμοί της ΕΕ και οι δομές της Ευρωζώνης.
Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας έχουν ενσωματώσει τα Μνημόνια και τα έχουν καταστήσει συστατικό στοιχείο του ευρωπαϊκού κεκτημένου στο οποίο οφείλουν τυφλή υπακοή οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους.
Σ᾽᾽αυτό ακριβώς το σημείο προβάλλει η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην πολιτική των διαρκών Μνημονίων.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όποιος εννοεί να ακυρώσει τα Μνημόνια, πρέπει να είναι αποφασισμένος να αναλάβει τις συνέπειες και να έχει επεξεργασμένο σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη.
Αυτό είναι που δεν τολμούν να πράξουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, γι᾽αυτό και δεν μπορούν να πείσουν την κοινωνία ότι εννοούν τον διαφορετικό δρόμο που απλώς υπαινίσσονται.
Αρκετά με το θέατρο του παραλόγου. Οι λύσεις ήσαν δύο και όποιος ανακαλύψει την τρίτη ας σπεύσει στο Ζάππειο να την εξαγγείλει.
Είτε Ευρωζώνη και Μνημόνια είτε ακύρωση Μνημονίων και προετοιμασία για έξοδο από την Ευρωζώνη.
Αλλά έξοδο σε χαρτογραφημένα ύδατα...